نگاهی به فیلم نیاز

•  بازیگران: علی سوری ـ ترحم فتحی و …
• فیلم نامه: علیرضا داوودنژاد ـ علی اکبر قاضی نظام
• کارگردان: علیرضا داوودنژاد
• ۸۲ دقیقه؛ سال ۱۳۷۰
• ستاره ها: ۳ از ۵

فیلمِ کارگردان

خلاصه ی داستان: علی بعد از مرگ پدرش، به رغم مخالفت مادر، به دنبال کار می گردد. بعد از پشت سر گذاشتن مشکلات زیاد، بالاخره کاری در یک چاپخانه پیدا می کند اما او برای تصاحب این شغل، تنها نیست؛ رضا، جوان ترکی ست که با سفارش آشنایش می خواهد در آنجا کار کند. صاحب چاپخانه تصمیم می گیرد برای مدتی کوتاه، هر دو را امتحان کند تا در نهایت کسی که بهتر وظیفه اش را انجام داده، شغل را تصاحب کند …

یادداشت: علی اعتقاد دارد پدرش به خاطر فداکاری و نجات جان شخص دیگر بوده که زیر آوار مانده و جان داده. این دقیقاً کاری ست که خودِ علی هم انجام می دهد و شغلی را که بیشتر از هر چیزی به آن نیاز دارد، رها می کند تا رضا بتواند زندگی اش را بچرخاند. فیلم نامه با روندی ساده اما دقیق، تحول آدم هایش را به تصویر می کِشد؛ از دشمنی بین علی و رضا که در طی حادثه ای تبدیل به دوستی می شود، تا ماجرای آشنای رضا که به عنوان قطب منفی، وارد ماجرا می شود و بعد از صلح بین رضا و علی، اوست که تصمیم می گیرد کارِ علی را خراب کند تا هر طور شده رضا صاحب این شغل باشد که البته این دشمنی هم، بعد از آشکار شدن انگیزه ی او از این کارها، تبدیل به نوعی دوستی می شود. انگار همه ی آدم های داستان به نوعی فداکاری می کنند تا زندگی آدمی دیگر را نجات دهند. حتی صاحب چاپخانه هم که در وهله ی اول اخمو و بداخلاق به نظر می رسد در ادامه تبدیل به آدمی مهربان و صمیمی می شود که برای بچه ها دل می سوزاند. نباید فراموش کرد که دیالوگ های فوق العاده ای که در دهان شخصیت ها گذاشته شده، یکی از نقاط قوت اثر است. « نیاز » که برنده ی بهترین فیلم از دهمین جشنواره ی فیلم فجر شده، به نظرم بیش از آنکه در محتوا، بدیع و نو باشد در نوع اجرای داوودنژاد است که حرفی برای گفتن دارد؛ کارگردانی چشمگیر داوودنژاد، نحوه ی دکوپاژهای پویا و خلاقانه اش، بازی های چشمگیر و جذابی که از نابازیگران گرفته باعث می شود فیلم نسبت به فیلم نامه اش چندین پله جلوتر حرکت کند.