نگاهی به فیلم کُن ـ تیکی Kon-Tiki
- بازیگران: پال سور هاگن ـ آندرس باسمو کریستیانستن ـ توبیاس سانتلمان و …
- فیلم نامه: پیتر اسکاولان ـ آلن اسکات
- کارگردانان: یوآخیم رونینگ ـ اسپن ساندبرگ
- ۱۱۸ دقیقه؛ محصول انگلیس، نروژ، دانمارک، آلمان، سوئد؛ سال ۲۰۱۲
- ستاره ها: ۲/۵ از ۵
سفرِ بی ماجرا
خلاصه ی داستان: تور هیردال، برای اثبات نظریه اش مبنی بر اینکه اولین بار مردم پرو بودند که جزیره ی پلینوزی را کشف کردند و تنها با یک قایق چوبی، چندین هزار مایل در اقیانوس طی طریق نمودند، مجبور می شود خودش دست به کار شود و با تعدادی از دوستانش، مسیر خطرناک و ناشناخته ی اقیانوس را با وسایلی ابتدایی و بدون استفاده از ابرازآلات پیشرفته، طی کند …
یادداشت: فیلم هیچ نکته ی جدید و خاصی را به بیننده منتقل نمی کند. قرار است یک سفر دریایی داشته باشیم و تعدادی آدم. از یک سو باید شاهد خطراتی باشیم که در آب های بیکران برای این آدم ها پیش می آید و از سوی دیگر، کشمکش هایی که بین خودِ آدم ها رخ می دهد. فیلم در هر دو مورد، آنقدرها پر و پیمان جلوه نمی کند. اول اینکه احساس می کردم آدم های داستان باید با اتفاقات بیشتر و خطرناک تر و هیجان انگیزتری روبرو شوند که این اتفاق نیفتاد. یعنی جز چند مورد کوچکِ مبارزه با کوسه ها و چند دقیقه مبارزه با طوفانی نه چندان سهمناک، چیز دیگری از مبارزه ی این گروه با طبیعت نمی بینیم. اصلاً یکی از اولین قوانین ژانر ماجراجویانه این است که باید لحظات نفسگیر و جذابی ببینیم که آدم ها برای خلاصی از موقعیتی مهلک، با طبیعت دست و پنجه نرم می کنند اما در این فیلم، فیلمسازان آنقدرها هم به این مسئله توجه نشان نداده اند. اما مشکل بزرگتر و مهمتر اینجاست که آدم های داستان، هیچگاه تبدیل به شخصیتی چندبُعدی و فردیت یافته و یا دستِ کم همدلی برانگیز نمی شوند و بدتر اینکه، تور، به عنوان شخصیت محوری، هیچ جذابیتی ندارد. همراهان تور، خیلی سَر سَری و کوتاه پرداخت شده اند: یکی متخصص دوربین است، دیگری ترسوترین عضو گروه که موجب حمله ی کوسه ها هم می شود، آن یکی کمی احساساتی ست و … . ما تنها یک جنبه ی نه چندان برجسته از این آدم ها می بینیم و تا انتها هم نه تحولی در آن ها شکل می گیرد و نه اتفاق خاصی برایشان می افتد. همانطور که ذکرش رفت، بدتر اینجاست که تور، به عنوان محور داستان، نه تغییرِ بزرگی می کند و نه در پایان داستان، نسبت به ابتدای کار، چیز بیشتری از او می دانیم. مثلاً از اول هم می دانیم او شنا بلد نیست و در پایان هم باز شنا بلد نیست و البته این میان شنا بلد نبودن او هم آنقدرها چالش برانگیز جلوه نمی کند. یا مثلاً از همان ابتدا، او را مردی می بینیم، بسیار راسخ، خوش روحیه و جذاب. اما در میانه ی آن اقیانوسِ بی کران، لحظه ای خودش را می شکند و از اینکه نتوانسته به آب بپرد و دوستش را نجات دهد، از او عذرخواهی می کند. و ادامه می دهد که شنا بلد نیست. اما دوستش هم می گوید هیچ مشکلی وجود ندارد چرا که همه می دانیم که تو شنا بلد نیستی! در نتیجه نه تنها ما به شناخت جدیدی از آدم ها نرسیده ایم، بلکه خودشان هم هیچ جنبه ی جدیدی از یکدیگر کشف نمی کنند!
با این وجود، پیام فیلم بسیار واضح و اخلاقی است: وقتی به کاری ایمان داشته باشیم، موفق خواهیم شد. یک بار در میانه ی سفر، دوست تور که از موانع موجود ترسیده، در جواب تور که گفته بود ما همان کاری را می کنیم که ۱۵۰۰ سال پیش، قبیله ها با اعتقاد به تیکی، خدایشان، به سرانجام رساندند، می گوید اینجا به جز تو کسی به تیکی اعتقاد ندارد، و اتفاقاً همین اعتقاد است که آن ها را به انتهای این سفر خطرناک می رساند.
مبارزه با کوسه ها …
امشب فقط خدا می بخشد(only god foegives)رو دیدم.خیلی خوب بود .نه به اندازه driveولی خوب بود.دوست دارم نقدی ازش تو سایتت ببینم.مرسی
هنوز فیلم را ندیده ام. اگر ببینم چشم. هر چند که من از Drive هم خوشم نیامد، حالا به قول شمااین که به اندازه ی آن یکی خوب هم نیست!
نقد شما به طور کلی درست است، ولی در مورد این فیلم قابل تامل است. این فیلم بر اساس یک ماجرای واقعی ساخته شده است. و نمی تواند از خود چیزی اختراع و به فیلم اضافه کند. البته پردازش موضوع و جذابیت بخشیدن به آن تا حدی که باعث نشود فیلم از اصل کتاب دور شود نه تنها ایرادی ندارد بلکه نشان دهند هنر کارگردان نیز هست. و لازم است در این مورد نیز اعتدال رعایت شود.