نگاهی به فیلم آسمان زرد کم عمق
- بازیگران: صابر ابر ـ ترانه علیدوستی ـ سحر دولتشاهی و …
- نویسنده و کارگردان: بهرام توکلی
- ۸۸ دقیقه؛ سال ۱۳۹۱
- ستاره ها: ۲/۵ از ۵
تَرَک ها
خلاصه ی داستان: مهران که کارمند آژانس املاک است، به همراه همسرش غزل، که مشکلات روانی حاد دارد، برای ردیف کردن اوضاع و احوال خانه ای نیمه متروک که صاحبش قرار است به زودی از خارج سر برسد، وارد آنجا می شوند و این سرآغاز اضمحلال زندگی این زوج است …
یادداشت: فیلم تمام تلاش خود را می کند که گنگ و سنگین جلوه دهد. داستان که با خرده ریزهای معمایی و عقب جلو بردن خطوط داستانی اش، سعی در ایجاد یک پازل دارد، با گشوده شدن رازها و گذشته ها، چیزی که باقی می ماند شخصیتی ست که عملش ( اعمالش ) برای بیننده چندان روشن نمی شود. شاید اگر یک فیلسوف فیلم را ببیند، از حرکت و دغدغه ی بیمارگونه ی ذهنی غزل، که قرار است بار معنایی داستان را شکل بدهد، برداشتی واضح و قابل فهم داشته باشد اما برای یک بیننده ی عادی، عمل غزل، اینکه می خواهد زیبایی لحظات را برای همیشه ثبت کند تا همه چیز در اوج بماند ـ که گمان می رود همین تفکر، عاملی ست که باعث می شود خانواده اش را به کشتن بدهد ـ یک نماد انتزاعی بیش نیست. نمادی که تعبیر کردنش شاید بسیار دهان پُرکن باشد اما به فیلم تبدیل شدنش، هیچ جذاب نیست و درک آن، به نظرم، لزومی هم ندارد. می خواهم بگویم فیلمساز با گزاره ای فلسفی که شاید برای صحبت درباره اش، روزها وقت لازم است، خواسته داستانی تعریف کند، از آن گزاره ی فلسفی رسیده به نیمچه داستانی که قوت ندارد و به ضرب و زور به زمان مناسب یک فیلم سینمایی رسیده است. البته توکلی با روایت داستان در سه زمان مختلف سعی دارد فیلمش را به یک اثر سینمایی با اوج و فرودهای دراماتیک نزدیک تر کند. چه گره گشایی ها و غافلگیری هایی که در این تقدم و تأخر زمانی بوجود می آید، شاید تنها عامل جذابیتی باشد که بیننده را پای فیلم نگه می دارد. به عنوان مثال ماجرای پاک کردن خون توسط غزل از روی گلگیر ماشین با عقب و جلو شدن روایت، حالتی غافلگیرکننده به خود می گیرد و یا مثلاً دلیل زندانی شدن مهران که بعداً در طول داستان متوجهش می شویم. اما این ریزه کاری های روایی، هر چه که به انتها نزدیک تر می شویم، بی اثرتر و خسته کننده تر می گردند تا جایی که دیگر در اواخر کار، ریتم فیلم به شکل دلزننده ای، کند و ملال آور می شود و رفت و برگشت های زمانی هم چیزی بیش از آنچه که قبل تر دیده ایم، به ما اضافه نمی کند. اصولاً این غزل کیست که به قول مهران « همیشه کاری می کند که همه چیز بهم بریزد »؟ جذابیت شخصیتِ او برای مخاطب کجا می تواند باشد؟ آیا قبل از مرگ خانواده اش هم مجنون بوده یا بعد از آن اینطور آشفته و بهم ریخته شده؟ چرا گاهی رفتارهای هوشمندانه ای از او می بینیم و گاهی آنقدر روان پریش می شود که حرف ها و حرکات بی ربط انجام می دهد؟ مشکل او دقیقاً چیست؟ ایده ی نابودی در اوج زیبایی، از کجای این شخصیت آمده؟ اینکه مثلاً بیاییم و آن مناظر سرسبز و زیبای ابتدای فیلم که جا به جا در میان داستان، در تقابلی واضح با فضای تاریک و غم آلود و کثیف خانه ی متروک قرار می گیرند، را ذهنیت غزل بنامیم و یا دیالوگی که مهران به غزل می گوید ( چرا همیشه یه کاری می کنی که همه چی بریزه بهم، غزل؟ ) را کلید ورودی به مفهوم داستان قلمداد کنیم، چه چیزی به دست آورده ایم؟ اینکه با تمرکز و تشدید، تَرَک ها، خرابی ها و سیاهی های در و دیوار خانه را ببینیم و مثل شخصیتی مخوف و سهمگین تصورش کنیم که آدم های داستان را در خود فرو می برد و له می کند و بعد ابراز کنیم که شخصیت اصلی داستان، همین خانه می تواند باشد مثلاً، چه چیز عایدمان می شود؟
یادداشت « اینجا بدون من »، فیلم دیگر بهرام توکلی در « سینمای خانگی من » ( اینجا )
سلام
ماهنامه ادبی، هنری و فلسفی کلاغ تقدیم می‌شود.
شاد باشید
به نظر من فیلم برای یک بیننده که میخواد یه فیلم ببینه و تمام اصلا خوب نیست و راضیش نمیکنه ولی برای کسی که میخواد تا یک هفته بعد مدام تو ذهنش پازل های فیلم رو کنار هم بچینه و به چیزای جدیدی برسه عالیه(خودم اینجوریم) و بالاتر از عالیه.خودم حس میکنم تاثیر عمیقی از این فیلم گرفتم.
خیلی هم عالی.
ﻓﻴﻠﻢ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ و ﻓﻴﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﻮﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ absurdity ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ و ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺳﻴﺎﻝ ﺫﻫﻦ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻟﻮﻛﻴﺸﻦ, ﻣﻂﺎﺑﻘﺖ ﻧﺤﻮﻩ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﺑﺎ ﺩﻳﺎﻟﻮﻛﻬﺎ ﻫﻤﻜﻲ ﺩﺍﻝ ﺑﺮ ﻓﻜﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﻮﻯ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﺍﻥ میباشد
ریتم دهی و موزیک داستان ،نحو فیلمبرداری و سکانس بندیش جرئت خاصی میخواست و فوق العاده انجام شد .عالی بود
من این فیلمو واقعا دوس داشتم.در کل عاشق سینمای توکلی ام.
یک تبریک ویژه باید تقدیم کنم به آقای شادمانفر برای فیلمبرداری که خیلی به بهتر شدن فیلم کمک میکنه.