از میانِ فیلم های جشنواره ی سی و دومِ فجر: نگاهی به فیلم شیار ۱۴۳

از میانِ فیلم های جشنواره ی سی و دومِ فجر: نگاهی به فیلم شیار ۱۴۳

  • بازیگران: مریلا زارعی ـ مهران احمدی ـ گلاره عباسی و …
  • نویسنده و کارگردان: نرگس آبیار
  • ۹۲ دقیقه؛ سال ۱۳۹۲
  • ستاره ها: ۱ از ۵

 کُندِ کشدارِ کهنه

خلاصه ی داستان: یک روز، الفت، زن روستایی کرمانی، متوجه می شود فرزندش یونس، به جبهه رفته است. الفت که عاشق یونس است، بهم می ریزد و انتظار او برای بازگشتِ یونس، او را پژمرده و غمگین می کند …

یادداشت: بدون شک، فیلم فیلمِ مریلا زارعی ست و بس. اوست که با بازی قدرتمندش، صحنه ها را تکان دهنده می کند و باعث می شود تماشاگر با زخمِ دلِ این مادر و با غمش همذات پنداری کند و تحت تأثیر قرار بگیرد. مخصوصاً در دو قسمت، این تکان دهندگی، بیشتر نمایان می شود. یکی آنجا که خبرِ آمدنِ یونس را می شنود و پابرهنه به میانِ کوچه می دود تا همه را خبر کند و دیگری صحنه ی تلخ  پایانی ست که الفت را بالای سرِ خاکسترهای یونس می برند. جز این ها، فیلم، داستانی یک خطی، کند و کشدار و کهنه را تعریف می کند که به جز فضاسازی سنگین و حرکات موقر دوربین و البته همان که بالا اشاره کردم، یعنی بازی زارعی، چیزِ دیگری ندارد. تمهیدات نویسنده، مثل حضور گروه مستند ساز که قرار است از زندگی الفت فیلم بسازند ـ که البته مشخص هم نمی شود از چه چیزِ زندگیِ او قرار است فیلم بسازند که طبعاً اگر هم بسازند، چیزی خواهد شد در مایه های همین « شیار ۱۴۳ »! ـ  و قسمت های بی معنی و بی کارکردی مثل حاضر شدنِ روح یونس کنار دوستِ رزمنده اش برای نشان دادنِ محلِ جسدش، این تمهیدات، چیزی جز کش دادن نیست. خیلی راحت بگویم که فیلم هیچ چیز ندارد و تنها انتظار یک مادر برای رسیدن فرزندش را نشان می دهد ولی باید سئوال کرد با همین یک خط می شود یک فیلم بلند ساخت؟ این میان جذابیت چه می شود؟ چطور باید فیلم را تا انتها تحمل کرد؟ نویسنده و کارگردان تصور کرده با تکیه ی بی چون و چرا به بازی بازیگر، همه چیز تمام می شود که تصور غلطی ست. حتی یکی دو شخصیتی هم که در داستان حضور دارند، هیچ کارکردی ندارند جز پر کردنِ داستان. نمونه اش برادرِ الفت ( که از بس فیلمِ کشدارِ کهنه ی ما، خسته کننده بود واقعاً دقت نکردم آن مرد برادر الفت بود یا « مثل  برادر » می ماند برایش! ) که بچه ی او هم اسیر شده و همدردِ الفت است و بعد هم بچه اش می آید و آخر سر هم از داستان غیب می شود و هیچی به هیچی.

مثل الفت، ما هم در انتظار هستیم؛ در انتظار پایان فیلم!

مثل الفت، ما هم در انتظار هستیم؛ در انتظار پایان فیلم!

۴ دیدگاه به “از میانِ فیلم های جشنواره ی سی و دومِ فجر: نگاهی به فیلم شیار ۱۴۳”

  1. مجتبی گفت:

    نوشته هاتون جهت دار هست عزیز !!

    “”” تنها انتظار یک مادر برای رسیدن فرزندش را نشان می دهد ولی باید سئوال کرد با همین یک خط می شود یک فیلم بلند ساخت؟”””

    بله میشه ساخت !

  2. sufia گفت:

    سلام
    من چند روزه مطالب این سایتو دنبال میکنم و بنظرم برای آدمی مثل من که نصف بیشتر عمرمو داشتم فیلم نگاه میکردم مفیده بخصوص نقدهای آقای دامون
    و اما . . .
    نظرات دوستان
    تو این چند روز فقط نظرارو خوندم از جمله همین نظر دوستمون cold play
    و با خودم گفتم حالا وقت جواب دادنه
    cold play جان در بیان دیدگاههامون باید خودمون باشیم و به صدای قلبمون گوش بدیم نه اینکه صرفا بعلت همراه کردن خودمون با جریان آب (خاص) به شیوه ای کاملا ثناگویانه (افکار افراد خاص) اظهار نظر کنیم
    بنظر من هم می شود ساخت

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم