نگاهی به فیلم وحشت در نیدل پارک The Panic in Needle Park
- بازیگران: آل پاچینو ـ کیتی وین و …
- فیلم نامه: جوآن دیدیون ـ جان گریگوری دان براساس کتابی از جیمز میلز
- کارگردان: جری شاتزبرگ
- ۱۱۰ دقیقه؛ محصول آمریکا؛ سال ۱۹۷۱
- ستاره ها: ۲/۵ از ۵
تزریقی ها
خلاصه ی داستان: مروری بر زندگی رقت انگیز بابی و هلن، عاشق و معشوقی منهتنی که گرفتار مواد مخدر هستند …
یادداشت: فیلم که می توان عنوانش را «وحشت در پارک تزریقی ها» هم ترجمه کرد، در واقع آغاز به کار یک شمایل مسلم بازیگری یعنی آل پاچینو بود. بازیگری که به نظرم یک تنه تاریخ سینما را به دوش می کشد. از طرف دیگر شاتزبرگ که در اصل یک عکاس معروف بوده، شاید کارگردان چندان شناخته شده ای نباشد، اما با فیلم های معدودی که ساخته، بهرحال جایگاه خود را به عنوان کارگردانی کاربلد به اثبات رسانده است. مثلاً فیلم دیگر او «مترسک» که باز هم پاچینو نقش اول آن را دارد، اتفاقاً فیلم خوبی هم هست. “وحشت در نیدل پارک” بیشتر از آنکه روی نقش بابی که پاچینو بازی اش می کند، تاکید داشته باشد در واقع روی هلن متمرکز است. دختری که به خاطر عشق به بابی، به تزریق روی می آورد و تا آنجا پیش می رود که حتی برای چند گرم مواد بیشتر، حاضر می شود بابی را به پلیس لو بدهد و فیلم با دنبال کردن داستان او، نشانمان می دهد که یک معتاد چگونه می تواند همه چیزش را از دست بدهد و به پست ترین چیزها روی بیاورد. دو دستاورد قابل توجه فیلم، یکی برش هایی ست که داستان فیلم را به سرعت پیش می برند. گاهی بین دو صحنه ای که به هم برش می خورد، چندین ماه فاصله وجود دارد و این روند تا پایان فیلم هم ادامه دارد. همین امر باعث بوجود آمدن صحنه های بامزه ای هم می شود. مثل جایی که بابی در حال دزدی ست و پلیسی را هم در کوچه می بینیم که متوجه سر و صداها شده. تصویر ناگهان قطع می شود به جایی که بابی و چند نفر دیگر، در یک حمام عمومی با هم حرف می زنند. نمی دانیم موضوع چیست تا اینکه در صحنه ی بعد، بابی را پشت میله های زندان می بینیم و متوجه قضیه می شویم. اما شاید دستاورد بحث انگیزتر فیلم نشان دادن بی پرده ی تزریق مواد مخدر باشد که گاه بسیار دلخراش می شود. اصولاً نگاه شاتزبرگ و البته فیلم نامه نویسان، نگاهی احساسات گرایانه به زندگی این آدم های بدبخت نیست و همین باعث ترسناک تر شدن زندگی شان می شود.
مترسک ها …
سلام واقعا ممنون عالیه من عاشق این فیلمم.:-*
به صدقه سریه آل پاچینو 😉
آل پاچینو یه تنه باعث جذابیت این فیلم شده
به نظرم اگه ال نبود هیچ جذابیتی نداشت این فیلم
به نظر من در حوزه ی مواد مخدر این فیلم کلاسیک و الگو ست گذشته از بازی تاثیر گذار و عالی ال پاچینو و کیتی وین نگاه بی پرده ی کارگردان به زندگی رقت بار معتادان ستودنی ست من چند بار فیلم و دیدم و لذت بردم از بازی اسطوره
با توجه به اینکه فیلم ۵٢ سال پیش ساخته شده، اما در سطح فوق العاده ای است، به جرأت می‌تونم بگم : این فیلم فراتر از زمان خود است…