نگاهی به فیلم کلاس هنرپیشه گی

نگاهی به فیلم کلاس هنرپیشه گی

  • بازیگران: احترام السادات حبیبیان ـ رضا داوودنژاد ـ زهرا داوودنژاد و …
  • نویسنده و کارگردان: علیرضا داوودنژاد
  • ۱۰۲ دقیقه؛ سال ۱۳۹۱
  •  ستاره ها: ۳ از ۵

شکستنِ پُلمپ

 

خلاصه ی داستان: اعضای یک خانواده بر سر ارثِ “خانم جان” به جانِ هم افتاده اند. از همه بیشتر، دعوا بین دو پسرِ خانم جان در جریان است که برای بیشتر ارث بردن، در حال دریدنِ یکدیگر هستند اما میانِ این جار و جنجال ها، عشق دو جوانِ پاک، انگار قرار است همه چیز را تحت الشعاع قرار دهد …

 

یادداشت: در طی کش و قوس های بستن یا باز ماندنِ خانه ی سینما، یک تصویر، از همه بیشتر در ذهنم باقی مانده، آنجا که علیرضا داوودنژاد، با عصبانیت، به سمتِ پلمپِ درِ خانه ی سینما هجوم می بَرَد و می خواهد آن را از جا بِکَنَد که عده ای سر می رسند و او را می گیرند …

داوودنژادِ بازیگوشِ پر سر و صدای ناآرامِ عصبیِ بانمک، این بار هم به سینمای خانوادگی مورد علاقه اش نزدیک شده. اتفاقات پشت صحنه با اتفاقات جلوی صحنه در هم آمیخته شده تا فیلمی سرحال و عصبی خلق شود که سر تا پا عین خودِ ماست. کشمکش ها و کلنجارهای آدم های جلوی دوربین، داد و بیدادهاشان، فحش و فضیحت هاشان، عین خودِ ماست. تا به حال هیچ دعوای خانوادگی ای را اینطور زنده و تکان دهنده بر پرده ی سینما ندیده بودید. این خانواده ی سر تا  پا بازیگر و هنرمندِ داوودنژاد، حسابی تکان تان خواهند داد، هر یکی از آن یکی بازیگرتر، یا شاید باید گفت نابازیگرتر، چرا که آن ها خودشان را به عینه تکرار می کنند و چقدر هم با مهارت این کار را می کنند. خودِ داوودنژاد، این میان با به دست گرفتنِ نخِ عروسک هایش، ماجرا را جلو می برد و در میان پرده های کوتاهی، سرفصلِ سکانس هایی را که خواهیم دید، مشخص می کند و اینگونه علاوه بر اینکه در یک فاصله گذاریِ برشتی به ما یادآوری می کند در حال تماشای یک فیلم هستیم، همچنین یادآوری می کند که قرار است به کدام قسمتِ داستان سر بزنیم و چه ببینیم، گیرم که جاهایی هم همه چیز قر و قاطی بشود و ترافیکِ بیش از حد آدم ها، گیجمان کند. او خدای این دنیاست و خودش هم می تواند در آخرِ کار، عوضش کند، آنطور که خودش می خواهد و البته آنطور که شخصیت های جوانِ داستانش می خواهند. داوودنژاد از هر فیلمسازِ جوانی، به جوانان نزدیک تر است و راه و روش زندگی آن ها، دغدغه ی او. فیلم های مهمی مثل « مصایب شیرین » یا مثلاً « بچه های بد » این دغدغه را به خوبی نشان می دهند. او دوست دارد دنیا را به نفع جوان ها تغییر بدهد و این را در هیچ فیلمسازِ حتی جوانی هم ندیده ایم.

… جنس عصبیت ها و داد و بیدادها و یقه گیری های این فیلم، از جنس همان حرکتِ مشهورِ شکستنِ پلمپِ درِ خانه ی سینما توسط داوودنژاد است؛ حرکتی که اگرچه از روی عصبانیت و خشم بود و نشان داد داوودنژاد اگر عصبی بشود، چیزی جلودارش نیست اما حرکتی بود بی شک دلسوزانه. او به عنوان انسانی که با شاخک های حساسش، همه چیز را زیر نظر دارد، می خواهد دنیای بهتری برای آدم ها خلق کند … او می خواست، با تمام وجود و با خشم فراوان، پلمپِ در را بشکند تا نشان بدهد انسان ها باید در دنیایی بهتر زندگی کنند، دنیایی که عشق در آن حرف اول و آخر را بزند.

هنرپیشه های کلاس ...

هنرپیشه های کلاس …

فیلم های دیگرِ علیرضا داوودنژاد، در « سینمای خانگی من »:

ـ نیاز ( اینجا )

۶ دیدگاه به “نگاهی به فیلم کلاس هنرپیشه گی”

  1. نگار گفت:

    درموردِ ضد مسیح نمیشه یه یاداشت بنویسی دامون؟

    • damoon گفت:

      سال ها پیش فیلم را دیده ام و جزئیاتش یادم نیست ( هر چند به سنتِ همیشگی خودم، همان موقع یادداشتِ مختصری هم درباره اش نوشتم که البته به دردِ انتشار نمی خورد ) اما بهتر است بدانی که فیلمی نیست که از آن خوشم آمده باشد و به دنبال رمزگشایی جزئیاتِ دیوانه وار و استعاری اش باشم. چندان با اینجور فیلم ها ارتباط برقرار نمی کنم و حالِ تعبیر و تفسیرشان را هم ندارم. تعبیر و تفسیر و تأویل می ماند برای کسانی که اهلش هستند و دنبال حرف های گنده گنده! در آن یادداشت هم همین ها را نوشته بودم!

      • سینا گفت:

        ضد مسیح شخصی ترین فیلم فون تریر .حتی یادمه یکی از منتقدا در باره اون سکانسی که روباه حرف می زنه ارش پرسیدن گفت فقط خودش منظور این سکانس رو متوجه می شه.فکر کنم نمی شه زیاد دربارش کنکاش کرد اما مثل همیشه فون تریر تصاویر عحیب و دو ست داشتنی خلق می کنه که دیدنش لذت بخشه.
        یک پیشنهاد هم برای فیلم دیدن داشتم:
        عمر(omar)هانی ابو اسد:خیلی خوبه خیلی
        از یادداشت خوبت برای فیلم خوب کلاس هنر پیشگی ممنونم.

        • damoon گفت:

          خب باز خوب است که اعتراف کرده که فقط خودش متوجه می شود و بس! اما این را موافقم که تصاویری که خلق می کند، عجیب و لذت بخش و گاه هم دوست داشتنی ست؛ هر چه نباشد او یکی از بزرگ ترین کارگردانانِ زنده ی دنیاست، به نظر من.
          از پیشنهاد فیلم هم ممنون. توی ذهنم بود که تهیه کنم و ببینمش. هنوز به دستم نرسیده.
          ممنون از شما که خواندید.

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم