نگاهی به فیلم طلوع سیاره ی میمون ها Dawn of the Planet of the Apes

نگاهی به فیلم طلوع سیاره ی میمون ها Dawn of the Planet of the Apes

  • بازیگران: جیسون کلارک ـ اندی سرکیس ـ گری اولدمن و …
  • فیلم نامه: مارک بومبک ـ ریک جافا ـ آماندا سیلور براساس رمانی از پی یر بول
  • کارگردان: مت ریوز
  • ۱۳۰دقیقه؛ محصول آمریکا؛ سال ۲۰۱۴
  • ستاره ها: ۳/۵ از ۵

آدم ها و میمون ها

خلاصه ی داستان: سال هاست که مردمِ زمین به خاطر بیماری مرموزی از بین رفته اند و تنها گروهِ معدودی از آن ها که در برابر این ویروس مقاوم بودند، زنده مانده اند. گروهِ باقیمانده برای دسترسی به منبعِ برق، باید از دلِ جنگلی بگذرند که قبیله ی میمون ها به سرکردگی میمونی هوشمند و انسان گونه به نام سزار، در آن زندگی می کنند؛ میمون های پیشرفته ای که توانایی حرف زدن و ارتباط برقرار کردن دارند و همین قضیه انسان ها را به شگفتی وامی دارد. مالکوم، رئیس گروهِ آدم ها، باید با سزار، بر سرِ دستیابی به منبع انرژی به تفاهم برسد …

 

یادداشت: فیلم به زیبایی پایه های داستان را می چیند و به آرامی جلو می رود و همینطور به تنش ها اضافه می کند تا به آن صحنه های جذاب پایانی برسیم، جایی که سزار به عنوان میمونی هوشمند، دوباره اقتدار گذشته اش را به دست آورده و حالا باید با کوبا، میمونی که بر ضد او و انسان ها شورش کرده، بجنگد. بارِ اصلی فیلم روی دوشِ سزار است. او اگر باورپذیر از آب در نمی آمد، تمام فیلم فرو می ریخت، ولی نکته ی خوبِ فیلم این است که اندی سرکیس با معجزه ی موشن کپچر، آنچنان در هیبت سزار فرو رفته که نمی توانیم باور کنیم، این میمونِ همدلی برانگیز، واقعاً میمون نباشد. میمونی که به دلیلِ گذشته اش با آدم ها، حالا بیشتر از هر کس دیگری با آن ها همذات پنداری می کند. قلمروی او، دروازه ی نجاتِ آدم هاست و او این اجازه را به آن ها می دهد که وارد قلمرویش شوند و به منبع انرژی دست پیدا کنند اما این میان، سوءتفاهم هایی تعادل را به هم می زند. بی گمان بدمن ماجرا، کوباست. هر چند اگر به درد دلش با سزار گوش کنیم که می گوید آدم ها در آزمایشگاهشان چه بلاهایی که سرِ او نیاورده اند ( و این از چهره ی بد ریخت شده و از شکل افتاده اش هم پیداست ) حتی می توانیم با او هم همذات پنداری کنیم؛ لااقل تا قبل از اینکه عنان از دست بدهد و به بیراهه برود. فیلم نه آنچنان جانبِ میمون ها را می گیرد و نه به تمامی جانبِ انسان ها را. همچنان که انسان ها به میمون ها آسیب زده اند و کوبا نماد عینی این قضیه است، میمون ها هم آسیب هایی به انسان ها وارد کرده اند، همچنان که یک جا کاروِر به زن می گوید این میمون ها نبودند که دخترت را کُشتند؟ اصلاً خودِ همین کاروِر هم آدم بده ی گروهِ انسان هاست تا انسان ها و میمون های خوب و بد به تعادل برسند. فیلم از صلح و دوستی بینِ همه حرف می زند. همچنان که نماد این حرف، جایی در فیلم بروز می کند که آن اورانگوتانِ بزرگ و باسواد همراه با پسرِ جوانِ گروهِ انسان ها، کنار هم می نشینند و با هم کتابی متعلق به پسر را می خوانند. این چیزی ست که فیلم دنبال آن است. اتحاد مالکوم و سزار برای زنده ماندنِ میمون ها و انسان های بیشتر، نکته ای ست که فیلم به خوبی و جذابیت نشانمان می دهد.

مت ریوز دیدگاه بصری فوق العاده ی خود را همچون فیلم ستایش شده اش « مزرعه ی شبدر »، در اینجا هم به نمایش می گذارد. مثل صحنه ای که کوبای افسارگسیخته، پشت تانک نشسته و دوربین همراه با بدنه ی بالاییِ تانک، ۳۶۰ درجه می چرخد و همه چیز توسط کوبا به آتش کشیده می شود.

اما به نظرم صحنه ی ماندگارِ فیلم، جایی ست که دو تا از آدم ها، کوبا را که به انبارِ اسلحه شان وارد شده، با تفنگ تهدید می کنند. کوبا با آن چهره ی ترسناکش، با خشم به آن ها نگاه می کند. اما آنقدر هوشمند هست که بداند نمی تواند با زور، مقابل اسلحه ی انسان ها بایستد. پس راهِ جالبی را امتحان می کند: او خودش را به میمون بازی می زند تا انسان های احمق، او را صرفاً یک میمونِ بازیگوشِ بی شعور فرض کنند و با خنده به یکدیگر نشانش بدهند و اینطوری کوبا، از مهلکه جانِ سالم به در ببرد. اگر دقت کنید، متوجه خواهید شد که این لحظه، درسِ بزرگی برای زندگیِ ما در خود دارد!

 

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم