نگاهی به فیلم باید درباره ی کوین حرف بزنیم We Need to Talk About Kevin
- بازیگران: تیلدا سوینتن ـ جان سی ریلی ـ ازرا میلر و …
- فیلم نامه: لین رمزی ـ راری کینیر براساس رمانی از لاینل شرایور
- کارگردان: لین رمزی
- ۱۱۲ دقیقه؛ محصول انگلستان، آمریکا؛ سال ۲۰۱۱
- ستاره ها: ۴ از ۵
باید درباره ی این فیلم حرف بزنیم …
خلاصه ی داستان: از ازدواج اوا و فرانکلین، کوین به دنیا می آید. پسری که چندان عادی نیست و کارهای خشونت آمیزش، دل اوا را می لرزاند و او را به ستوه می آورد. کوین هر چه بزرگتر می شود، کارهای وحشتناک تری هم انجام می دهد …
یادداشت: لحظاتی در فیلم وجود دارد که شدیداً اعصابتان را تحریک خواهد کرد. ساختار درهم ریخته ای که رمزی برای این داستان تکان دهنده انتخاب کرده، مخاطب را شدیداً درگیر نگه می دارد. صحنه ها، بی محابا از پس هم می آیند و گذشته و حال و آینده را در هم ترکیب می کنند و کم کم باید از بین آنها داستان را درک کرد. البته هر چه به سمت انتها می رویم، این ترکیب شدن زمانی هم کمتر می شود و جواب خیلی از صحنه هایی که تا کنون برایمان بی معنی جلوه می کرده، روشن می شود و همین امر، وادارمان می کند بار دیگر فیلم را ببینیم. البته اگر طاقت داشته باشیم! در فیلم هیچگاه خشونت نمی بینیم. مثلاً نمی بینیم که کوین چطور حیوان خانگی خواهرش را سر به نیست کرده و تنها اثر کار او را شاهدیم و یا حتی کور کردن چشم خواهرش را هم هیچ وقت نمی بینیم. از همه مهمتر خشونت ترسناک پایانی اثر هم به شکل مستقیم نشان داده نمی شود و با تمام این اوصاف، قلب آدم به درد می آید و اعصاب آدم تحریک می شود. انتخاب خوب بازیگرانی که در سنین مختلف، نقش کوین را بازی می کنند، باعث شده شخصیت او واقعاً ترسناک از آب در بیاید. هیولایی که معلوم نیست چطور به اینجا رسیده. دیالوگی بین او و اوا رد و بدل می شود که قرار است ریشه یابی شخصیت کوین باشد. جایی که به اوا می گوید: (( بعضی وقتا می تونی خیلی خشن باشیا. )) و اوا جواب می دهد: (( تو که خودت از من بدتری. )) و کوین می گوید: (( آره هستم. فقط نمی دونم اینو از کی به ارث بردم. )) فیلم با تصاویر مختلفی که از زندگی قبل از ازدواج اوا نشان می دهد سعی می کند راهگشای اتفاقات آینده باشد. شروع فیلم با صحنه ی جشن گوجه فرنگی ست. جایی که اوا در میان خیل عظیم آدم ها، در گوجه های له شده، غوطه می خورد. جشنی که نوعی کاتارسیس جمعی را نشان می دهد و البته خشونتی که در پس این کاتارسیس وجود دارد. اتفاقاً آشنایی اوا و فرانکلین هم در همین جا رقم می خورد که موجب به دنیا آمدن کوین می شود. از این به بعد است که رنگ قرمز به موتیفی تکرار شونده تبدیل می شود و البته صحنه هایی هم که اوا دایم در حال پاک کردن رنگ قرمز جلوی درِ خانه اش است که بعداً می فهمیم علت این رنگ ها چیست، چندین بار تکرار می شوند تا شاهد مادری باشیم که انگار یک عمر باید جور فرزندش را بکشد. انگار محکوم است تا او را دوست داشته باشد. انگار کوین، تقاص گناهانی ست که انجام داده و حالا باید پسشان بدهد و اینجاست که داستان به جز رابطه ی مادر و فرزندی، وارد بُعدی دیگری می شود که به غنای اثر می افزاید. در قسمتی از فیلم، کوین کوچک چنین جمله ای به اوا می گوید: (( فقط چون به یه کاری عادت کردی دلیل نمی شه که از اون کار خوشت بیاد. تو به من عادت کردی. )) ماجرا وقتی هولناکتر می شود که کوین، حالا که در زندان به سر می برد، در جواب اوا که پرسیده چرا این کارها را کرده، می گوید خودش هم مطمئن نیست.
ازرا میلر، در نقش کوین نوجوان، وقتی که با آن چشمان نافذ و لحن ترسناکش، به اوا می گوید: (( نکته ای وجود نداره. نکته همینه! ))، آدم را به وحشت می اندازد.
به نظر من فیلم خوش ساختی بود.کمتر فیلمی دیدم که مانند این اثر روی من تاثیر بزاره.در هر صورت باید گفت فیلم مشکل یک خانواده را نشان میدهد که گریبانگیر یک اجتماع میشود.من هر چه خودم را جای پدر کوین یا مادر کوین میزارم نمیتوان تصمیم درست را گرفت همانطور که در فیلم میبینیم که پدر کوین میگوید فعلا تا تابستان تحمل میکنیم ببینیم چه میشود.اینجا مسئله زمان است که تعیین میکند.غیر از این هر چه باشد کوین عضوی از خانواده است.همچین مشکلاتی در اجتماع امروزی زیاد دیده میشود.که باعث میشود در واقعیت نوجوان آمریکائی هم کلاسی های خود را به گلوله ببندد.(اشاره به حادثه اخیر سیاتل)
به نظر من برای همچین مشکلی تنها راه حل این است که مریض را پیش روانپزشک برد نه خودمان از سر دلسوزی یا ترحم مثله مادر کوین که در فیلم کوین را برای گلف به بیرون میبرد و هنگام خوردن شام کوین به مادرش تمام قصد او را از بیرون بردن به صورت وحشتناکی بیان میکنه.
ممنون.
بنظر من این فیلم کاملا مبتنی بر عقده ادیپ کوین ساخته شده که حس انزجارش از مادر بعد از دیدن صحنه هم آغوشی با پدر عود میکند و حتی از خواهرش که حاصل آن هم آغوشی بود متنفر میگردد و در نهایت هم پدر و هم خواهر را میکشد ….
سلام خسته نباشید این فیلم خیلی فیلم خوبیه.تا بحال از هیچ شخصیتی به اندازه کوین وحشت نکردم.مرسی نقدتون هم خیلی خوب بود.
نمیدونم شما فیلم You Were Never Really Here
رو دیدید یا نه؟دوست داشتم مطلبی دربارش از شما بخونم فک نکنم تو سایت باشه.برعکس فیلم ما باید درباره کوین حرف بزنیم (که یکی از فیلمهای محبوبمه) این فیلم خانم لین رمزی رو دوس نداشتم و نمیدونم اینهمه جایزه و جایزه بهترین فیلمنامه کن رو چرا به این فیلم دادن؟فیلمنامه و فیلم به نظرم خیلی آشفتست و لیاقت اینهمه تعریف و تمجید و نداشت.ممنون
سلام و ممنون از توجه‌تان. آن فیلم را هنوز ندیده‌ام.
کلا کارهای لین رمزی جالب هستن : انسانهای در استانه فروپاشی روانی ، فیلم دیگش توهرگز واقعا اینجا نبودی با بازی واکین فینیکس محشر بود و من عاشقش شدم .البته این کوین خیلی تکان دهنده تر بود .
من همین الان این فیلمرو تموم کردم و همش دارم سعی میکنم بفهمم اخرش چی شد. و جالبه هرچی میخونم، هیچ کجا راجع به چیزی که من فک میکنم چیزی نوشته نشده. کوین وقتی رفت مدرسه، دیگه خونه برنگشت که بخواد بابا و خواهرشو بکشه. صبح هم که سالم بودن همه. من نمیدونم چرا اولین چیزی که به ذهنم میرسه، اینه که اصن پدر و خواهری وجود نداشته و درواقع مادره خودش اینارو تو ذهنش ساخته بوده. یعنی احتمالا مرده زنرو ول کرده و چون زنه بچه داشته ازش، دلیل نقرتش به کوین این بوده که همش یاده مرده میوفتاده. اخه اخرشم نشون داد درواقع خونشون همیشه اون خونه کوچیکه بوده. یعنی من نمیتونم بفهمم که فیلم بیشتر رو قتل همکلاسی های کوین متمرکز بود تا قتل پدر و خواهر خودش. درصورتی که قتل پدر و خواهر خیلی جنبه وحشیانه بیتشری داره تا همکلاسی. خیلی عجیب غریب قتل اونارو نشون داد.
من واقعا ممنون میشم جواب بدین. واقعا باید بفهمم چی شد. مرسی.
سارای عزیزم دیدگاهت رو اتفاقی خوندم و باعث شد از زاویه ی دیگه ای به فیلم نگاه کنم سوالاتی که برای تو پیش اومده بود سوالات من هم بود متاسفانه ولی پاسخ درستی دریافت نکردی کنجکاو شدم بدونم خودت به نتیجه ای رسیدی یا نه؛اگر آره خوشحال میشم من رو هم در جریان بذاری:)) با آرزوی موفقیت
سلام
نه زائده ذهن مادر نبوده
اونا تو سن کودکی کوین میرن تو خونه بزرگ به اصطلاح قلعه
و وقتی اون اتفاق ها میفته خود مادر تنها برمیگرده ب خونه قبلی و کوچک
و دوباره برای کوین اتاقش رو درس میکنه مثه اون خونه بزرگ
دیوارهاش رو سرمه ای می کنه ک تو ی سکانس نشون میده
و در سکانس آخر هم لباس های کوین رو اتو میکنه و تو کمد اتاقش میذاره
سلام. این فیلم بشدت متکی به تکنیک خلاقانه ایست که کارگردان به کار بسته و بدون درک آن نمیشود به درون فیلم راه پیدا کرد. این فیلمی نیست که با خلاصه کردن ماجرای فیلم یا بقولی طرح داستانی تحلیلش کرد. نقد سایت تا اندازه زیادی راهگشاست اما برای درک کاملتر سری هم به نقدهایی بژنید که تکنیک فیلم را کاویده اند. ارادتمند
به نظر من تمام مشکلات کوین از ابتدای تولدش و از فقر عاطفی که مسببش مادرش بود شروع شده و این فیلم میخواد نشون بده که جقدر رفتار خانواده و ارتباط عاطفی درست و اصولی میتونه در آینده جامعه و خود فرد تاثیر بزاره
به نظرم این فیلم میخواد بگه بعضی بچه ها مثل کوین از لحظه تولد هرگز یه بچه عادی نیستن و به اصطلاح به طور ژنتیکی شخصیت روانی پیچیده ای دارن و رفتار با این بچه ها آسون نیست و نیاز به مشاوره و مراقبت های مخصوص روانپزشکی دارن و نباید نظیر اون چیزی که تو فیلم دیدیم مادر و پدر دچار بی تفاوتی و اغماض نسبت به رفتارهای چنین فرزندانی بشن
عرض سلام و احترام، بسیار با نظر شما همسو هستم، مادر کوین خیلی سعی کرد توجه بچه روبه عواطفی که داره بروز میده جلب کنه ولی کوین از همون ابتدا این روابط رو پس میزد، صحنه توپ بازی مادر کوین و کوین خاطرتون بیاد، اگه دقت کرده باشید یکی دوباری انگار کوین از اینرو به اونرو شد رابطه اش خیلی با مادرش خوب شد ولی دوباره به حالت اولش برگشت، به نظرم با علم به تمسخر مادرش این کارو انجام میداد، کاملا به چشم دشمن بهش نگاه میکرد، از اون ابتدای فیلم و گریه های بی وفقه تا خرابکاریهای عمدی کوین در کودکی، فقط کاش میشد فهمید دقیقا مشکل کوین چی بوده از ابتدا تا ۱۸سالگی اینجوری شده
ما آدما خیلی دوس داریم هر اتفاقی در زندگیمون رو کنکاش و بررسی کنیم و دنبال علت اون اتفاق باشیم، دقیقا اون علت مارو روشن میکنه، علت این اتفاق که کوین اینقد دلسنگ و بی رحم بود شاید دلیلش این بود که خودش داخل زندان گفت: اول فکر میکردم میدونم اما حالا خیلی مطمئن نیستم، یا اون زمانیکه گفت: نکته ای در کار نیست نکته اش همینه. به نظرم مادر کوین به طرز عجیبی مظلوم بود، در تلاش برای ایجاد رابطه عاطفی با پسرش، مادر کوین مشکلی در ایجاد رابطه عاطفی با فرزند نداشت، به وضوح رابطه خوب مادر و دختری در فیلم مشهود هست، ولی کوین از ابتدا مشکل داشت، آخرین لحظه فیلم شاید تایید حرفم باشه، شوهر و دخترش مرده باز هم کوین رو در آغوش مادرانش میگیره
بعد دیدن فیلم خواستم چک کنم ببینم برداشتم چقدر نزدیک به واقعیت بوده، البته اولین نکته ای که به نظرم رسید، این بود که فیلم کاملاً نظریه ذات انسانها رو با قاطعیت رد میکنه، و تاکیدش بر روابط عاطفی اعضای خانواده در رشد عاطفی کودکه! و البته وراثتی بودن خصوصیات شخصیتی هم در روند فیلم مشهوده، مادری که خشم نهفته ای داره و کودکی که در اثر افسردگی مادر، و در عین حال همون خشم و عصبانیت مادر، و تلاشش برای جلب توجه و حفظ وابستگی به مادر که بشدت عامل عصبانیت والد میشه و در اثر عدم درک صحیح و کمک حرفه ای، نتیجه معکوس میده، تبدیل به یک جامعه ستیز خطرناک میشه! تولد بی موقع و بدون آمادگی فرزند دوم، شرایط کودکی متفاوت خواهر و چالشهای سن بلوغ هم اثر بالایی در شکل گیری این شخصیت دارن… در نهایت شخصاً از تصاویر جشن اول فیلم، دیالوگهای اوا و کوین در خلوت و بدور از پدر و تصاویری که حسرت مادر بخاطر روزگار بدون کوین رو نشون میداد، و همینطور شخصیت بسیار متفاوت خواهر کوین، برداشتم از فیلم در این اندازه بود