بخشی از رمان « مادام بوواری » اثر گوستاو فلوبر
… مرد هر چه باشد آزاد است؛ می تواند به هر شوری تن بدهد و به هر سرزمینی که دلش خواست برود، از هر مانعی بگذرد و دست نیافتنی ترین هوس ها را با ولع بچشد. اما زن مدام با مانع رو به روست. دچار سکون و در عین حال انعطاف پذیر است، سستی جسم و وابستگی های قانونی دشمن او هستند. اراده اش همانند توریِ کلاهش که نخی نگهش می دارد، با هر بادی می لرزد؛ همواره هوسی هست که او را دنبال خود می کِشد و ملاحظه ای که نگهش می دارد.
توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.
پی نوشت: همانطور که قبلاً در پُستی جداگانه نوشته بودم ( اینجا )، این رمان یکی از آن رمان هایی بود که واقعاً به سختی تمامش کردم. باز هم اشاره کنم که منظورم به ارزشِ رمان نیست، بلکه فقط نتوانستم راحت بخوانمش؛ این توضیحِ آخر را دوباره لازم دیدم تکرار کنم، چون برخی دوستان، همانطور که در کامنت های پُستِ قبلی هم می بینید، از خودِ فلوبر هم روی کتاب بیشتر تعصب دارند! فلوبر اگر بود، اینقدر حساسیت به خرج نمی داد که این دوستانِ خیلی پیگیر! بهرحال این بخش از رمان، خیلی زیرکانه و بنیادی، بخشی از تفاوت های زن ها و مردها را ترسیم می کند. اصولاً فلوبر در ترسیم زنِ داستانش، به شدت تبحر دارد؛ درباره ی افکارش، ایده هایش، حالاتِ زنانه اش و … انگار که خودش زن باشد. این را هم اضافه کنم که البته همیشه هم مرد بودن آنطور که فلوبر گفته، به معنای آزاد بودن نیست!
سلام. من هم فیلمی را که الکساندر سوخوروف از روی این رمان ساخته است ، به سختی تا پایان تحمل کردم. نمیدانم ان را دیده اید یا نه .اما فکر میکنم اقتباسهای دیگر برای تماشا قابل تحمل تر باشد.
سلام. آن را ندیده ام ( ترکیب سوخورف و « مادام بوواری » عجب چیزی باید از آب در آمده باشد! ) اما مثلاً نسخه ی شابرول را دیده ام که احتمالا از نسخه ی سوخوروف قابل تماشاتر است!