نگاهی به فیلم ما یک پاپ داریم We Have a Pope
- بازیگران: میشل پیکولی ـ نانی مورتی ـ رناتو اسکارپا و …
- فیلم نامه: نانی مورتی ـ فرانچسکو پیکولو ـ فدریکا پونترمولی
- کارگردان: نانی مورتی
- ۱۰۲ دقیقه؛ محصول ایتالیا، فرانسه؛ سال ۲۰۱۱
- ستاره ها: ۲ از ۵
مردی که نمی خواست پاپ باشد
خلاصه ی داستان: بعد از مرگ پاپ، کاردینال ها دور هم جمع می شوند تا پاپ جدیدی انتخاب کنند. در نهایت کسی که به عنوان پاپ انتخاب می شود، حاضر به ادای سخنرانی نیست چرا که احساس می کند توانایی کشیدنِ این بار سنگین را ندارد. اصحاب کلیسا هر طور شده می خواهند او را راضی به این کار کنند …
یادداشت: فیلم با چندین ایده ی بکر و جالب داستانش را جلو می برد، از پاپی که مسئولیتش را قبول نمی کند تا روانشناسی که برای او می آورند تا از لحاظ روانی، پاپ را آماده ی پذیرش موقعیتش بکند و تا فرار پاپ و باقی ماجرا. از همه جالب تر، موقعیتی ست که بعد از فرار پاپ شکل می گیرد؛ کسی را در اتاق پاپ می گذارند تا هنگام غیابِ او، کاردینال ها، سایه ای را از پنجره ببینند و به چیزی مشکوک نشوند. اما به نظرم همه ی این موقعیت های جذاب، در نهایت به ثمر نمی نشینند و نیمه کاره رها می شوند. مثلاً ماجرای آن روانشناس که مورتی نقشش را بازی می کند، چندان عمقی نمی یابد و برخلاف تصورم تاثیر چندانی هم روی داستان ندارد. از طرف دیگر، پاپ هم که فرار می کند و وارد جامعه می شود تا شاهد تغییرش باشیم، شخصیت چندان عمیقی نیست. سیر تحول او تا رسیدن به نقطه ی نهایی، گنگ و نامفهوم است. ماجرای تئاتر بازی کردن او هم چندان در چارچوب اثر جا نمی افتد و باز هم پادرهوا رها می شود.
تردید …
پاسخ دادن