نگاهی فیلم دَنی سگه Danny The Dog
- بازیگران:جت لی ـ باب هاسکینزـ مورگان فریمن و …
- نویسنده: لوک بسون
- کارگردان: لوئیس لتریه
- ۱۰۳ دقیقه؛ محصول فرانسه، آمریکا؛ سال ۲۰۰۵
- ستاره ها: ۱ از ۵
“دنی! تو یه سگی! … تو سگ منی!” *
خلاصه ی داستان: دنی، مانند سگ دست آموز مردی خلافکار، برای او کار می کند. او از بچگی، دنی را بزرگ کرده و او را از هر چه به خصلت های انسانی مربوط می شود دور نگه داشته تا خصلت هایی حیوانی پیدا کند و دائم در جنگ و ستیز باشد. اما آشنایی ناگهانی دنی با پیرمردی به نام سام که کارش کوک کردن پیانوهاست، زندگی دنی را عوض می کند …
یادداشت: داستان فیلم چفت و بست چندان درستی ندارد و این از لوک بسون معروفی که می شناسیم، خیلی عجیب است. روابط علت و معلولی ضعیف است و به راحتی از روی نکاتی که می توانست در محکم شدن چارچوب داستانی موثر باشد، گذشته اند. برای مثال معلوم نیست چرا سام و ویکتوریا، از رفتار غیرطبیعی دنی و آن ظاهر حیوانی اش، هیچ وقت تعجب نمی کنند. مثلاً هیچکدامشان از قلاده ی دور گردن دنی نمی پرسند درست انگار که این شکل و شمایل را هر روز می بینند و دیگر برایشان عادی ست! فقط یکبار، در قسمتی از داستان، سام کنجکاو می شود که چرا دنی اینقدر در برابر دعوایی که در فروشگاه شد، بی تفاوت بوده و دنی هم خیلی کوتاه و گنگ جوابش را می دهد و دیگر هیچ کدام از او سئوالی در این باره نمی پرسند؛ اینکه کیست، کجا بوده و چه می کرده. پایه های فیلم هر چه جلوتر می رود، ضعیف تر می شود. مثلاً وقتی دنی دوباره گیر مرد خلافکار یا همان صاحبش می افتد و مجبور می شود با او کار کند، مرد هیچ وقت از او نمی پرسد که کجا بوده و چطور اینقدر تمیز و مرتب شده و چطور یاد گرفته حرف بزند و وقتی هم که دوباره برمی گردد پیش سام و ویکتوریا، باز هم آنها از او نمی پرسند که کجا رفته بوده و چه کار می کرده! از همه بدتر زمانی ست که به گذشته ی دنی برمی گردیم و از دید او، مادرش را می بینیم که توسط مرد خلافکار کشته می شود. دنی در این فلاش بک ها، تقریباً هشت یا نه سالی دارد و وقتی در اوایل فیلم، جایی که با خانواده ی سام آشنا می شود، معنی “اشتها”، “بستنی” و خیلی جملات پیش پا افتاده را نمی داند، واقعاً تعجب می کنیم. باز اگر هنگامی که توسط مرد خلافکار ربوده می شد، مثلاً دو یا سه سالش بود، این ندانستن معانی جملات، می توانست باورپذیر باشد ولی در حالت فعلی، چنین چیزی ممکن نیست. بد نیست اشاره ای هم به صحنه های زد و خرد فیلم داشته باشم که از حد انتظار پایین تر است و شاید از متوسط ترین فیلم های جت لی هم خیلی چیزها کمتر داشته باشد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
*جمله ای که صاحب دنی در فیلم به او می گوید.
پیرمرد روشن دل، دنی را به سمت رهایی می برد …
خیلی برام عجیب و جالبه که نقد این فیلم رو تو سایت شما میبینم.
اولین فیلمی که من رو شیفته ی سینما کرد و نگاه عادی و معمولی رو نسبت بهش جدا کرد و منو به سمت سینفایل شدن سوق داد،Leon جناب لوک بسون بود،فکر کنم تو ۱۴،۱۵ سالگی.
اما اولین فیلمی جدی ای که تو عمرم دیدم،برمیگرده به ۱۰ سال پیش از لئون،یعنی Danny the Dog.
شاید اولین ملاقات من با سینمای جهان.
شاید فیلم مهمی نباشه،اما برای یه کودک ۵ ساله،تماشای بازی فوق العاده ی باب هاسکینز فقید و مورگان فریمن و حتی جت لی،تجربه ی شگفت انگیزی بود که هیچوقت فراموشش نمیکنم.
طبیعتا اون موقع فیلم رو دوبله دیدم،صداپیشگی جذاب میرطاهر مظلومی به جای جناب هاسکینز هم فراموش نمیکنم.
ممنون از شما.
چه عالی! … همین تجربه‌ها و خاطره‌ها هستن که سینما رو سینما می‌کنن. خوب یا بد بودن فیلم، اهمیتی نداره خیلی وقتا…