نگاهی به فیلم پادزهرها Antibodies

نگاهی به فیلم پادزهرها Antibodies

  • بازیگران: ووتان ویلک موهرینگ ـ آندره هنیک و …
  • نویسنده و کارگردان: کریستین آلوارت
  • ۱۲۷ دقیقه؛ محصول آلمان؛ سال ۲۰۰۵
  • ستاره ها: ۲ از ۵

منفیِ هفت

 

خلاصه ی داستان: مایکل که در یک روستای کوچک مأمور پلیس است، به خاطر قتل دختر نوجوانی که آنجا رخ داده و قاتلی که هنوز پیدا نشده، شدیداً دچار عذاب وجدان است. وقتی معلوم می شود یک قاتل سریالی، در شهر، به دست پلیس ها افتاده، او که فکر می کند قاتل دختر می تواند همان مرد باشد، تصمیم می گیرد به شهر برود و با او ملاقاتی ترتیب بدهد …

یادداشت: داستان فیلم گاهی به بیراهه می رود؛ مثلاً معلوم نیست چرا با نشان دادنِ ماجرای پدرزنِ مایکل، می خواهند شک ما را برانگیزند که شاید قاتل دختر، او باشد. طبیعتاً اگر تا انتها این تعلیق را دنبال می کردیم، دیگر این شک انداختن به جانِ تماشاگر، نمی توانست نمره ی منفی حساب شود اما در اینجا، با ماجرایی بسیار سردستی روبروییم که بسیار هم سهل انگارانه حل می شود و از میانه ی فیلم به بعد هم دیگر صحبتی از آن به میان نمی آید. غیر از این، متوجه این نکته هم نشدم که چرا آن قاتل، می خواهد کاری بکند که مایکل، فکر کند قتل دختر، کار پسر خودش ـ یعنی پسر مایکل ـ است. او که شرارت را به انتها رسانده، چرا باید چنین کاری بکند؟ چه چیزی به او می رسد؟ اگر مثلاً در “هفت” فینچر، شخصیتِ جان دو کاری می کند که پلیس جوان، او را به قتل برساند تا با این کار به هدفش که همانا تکمیل کردن لیستِ هفت گناه کبیره است، برسد و اینگونه مأموریتش را تمام کند، در اینجا هیچ دلیل خاصی برای این عمل قاتل ذکر نمی شود و در نتیجه ماجرا عمقی هم پیدا نمی کند. از سوی دیگر ظاهراً آنجایی که وسوسه شدن مایکل را می بینیم و اینکه با وحشی گری به زن شهری تجاوز می کند، قرار است به این نتیجه برسیم که مایکل هم بالقوه می تواند موجودی ترسناک باشد. یعنی یک همانندسازی بین قاتل و مایکل؛ اما این همانندسازی چندان عمق پیدا نمی کند. صرفاً با یک رابطه برقرار کردن با یک زن اغواگر، نمی توان گفت این شخصیت هم می تواند بالقوه یک قاتل باشد. ربط دادن قسمت پایانی داستان یعنی جایی که مایکل پسرش را می بَرَد تا بکشد ( که دقیقاً به خاطر همان شخصیت پردازی نه چندان عمیق مایکل، اصلاً هم قابل باور نیست )، به داستان ابراهیم و اسماعیل و تزریق جنبه ی مذهبی به روایت، با باقی فیلم چندان همخوان نیست و از کادر بیرون می زند.

  فیلم شدیداً خشن است ...

فیلم شدیداً خشن است …

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم