شماره‌ی ۵۷۱ مجله‌ی «فیلم»

نه‌تنها کرونا همه چیز را تحت تاثیر خود قرار داده است، بلکه اوضاع و احوال آشفته‌ی مملکت از لحاظ اقتصادی و اجتماعی و از همه مهم‌تر فرهنگی هم مزید بر علت شده تا در عجیب‌ترین دوران ممکن روزگار بگذرانیم. اما در همین دوران پرآشوب، «فیلم» همچنان به راهش ادامه می‌دهد و این موضوع برای من، نه به عنوان عضوی از تحریریه‌اش، بلکه به عنوان خواننده‌ای قدیمی و طرفدار مجله، جای خوشحالی دارد. به‌خصوص وقتی در این چند ماه اخیر، با تمام اتفاق‌های ریز و درشت و غالباً تلخی که به جان ما افتاد، همچنان مجله را با وجود غم وناامیدی درونی جمع‌وجور می‌کردیم، از این که هنوز چیزی برای در کنار هم بودن داریم، لذت می‌بردم. ما با سختی‌ها مبارزه می‌کردیم تا صفحه‌به‌صفحه‌ی مجله را ورق بزنیم، یاد بگیریم، ببینیم، دقت کنیم و حتی از کمبودهایش عصبانی شویم. با صحفه‌بندی هر صفحه از مجله، احساس می‌کنم در حال مبارزه با سختی‌ها و مشکلات هستم. وقتی در آن لحظه‌ی آخر، نسخه‌ی نهایی‌شده‌ را برای چاپخانه می‌فرستیم، حس رهایی عجیبی به من دست می‌دهد؛ ما (همه‌ی ما) ادامه داریم…

این شماره هم مطالب متنوعی وجود دارد که خواندن‌شان خالی از لطف نیست. من هم دوباره برای سینمای ترکیه آستین بالا زده‌ام و بعد از چند مطلب مفصل درباره‌ی این سینما، از جمله مقاله‌ای درباره‌ی ژانر وحشت سینمای ترکیه از آغاز تا این روزها، که در شماره‌ی ۵۴۶ چاپ شد و همین‌طور مطلبی مفصل‌تر درباره‌ی سریال شخصیت و سازوکار سریال‌سازی در این کشور که در شماره‌ی ۵۶۱ چاپ شد و چند مطلب دیگر (دوست داشتم دوباره این‌ها را یادآوری کنم. لطفاً پیش خودتان نگویید این طرف چه‌قدر ازخودمتشکر است!)، حالا در مطلبی سه صفحه‌ای به مضمون میهن‌پرستی در فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ترکیه نگاهی گذرا انداخته‌ام و البته تمرکزم روی فیلم جدید سردار آکار، چیچرو است. در این مطلب که تیتر آن را روی جلد هم می‌بینید، سعی کرده‌ام نشان بدهم سینمای ترکیه چه‌گونه تلاش می‌کند وطن‌پرستی را در فیلم‌هایش تزریق کند. امیدارم دوست داشته باشید و به درد بخورد. خلاصه این که فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصتی بود، بخوانید. ضرر ندارد.

 

 

شماره‌ی ۵۷۰ مجله‌ی «فیلم»

شماره‌ی جدید مجله، به خاطر اوضاع‌واحوال این روزها، با تأخیری یک هفته‌ای به دکه‌ها رسید. راستش هفتادمین شماره‌ای که من در مجله هستم، تبدیل شد به یکی از عجیب‌ترین شماره‌ها. در روزهایی که مجبور بودیم با خودمان الکل حمل کنیم و مدام دست‌های‌مان را شست‌وشو بدهیم و مراقب باشیم به کسی نزدیک نشویم و کسی هم نزدیک‌مان نیاید، شماره‌ی جدید جمع‌وجور شد. هول‌وولای ویروس، با حس‌وحال جذاب جفت‌وجور کردن مطالب و صفحه‌بندی کردن‌شان مخلوط شد و فضای عجیبی به وجود آمد که هیچ‌وقت فراموشش نخواهم کرد.

بخش عمده‌ی این شماره، اختصاص دارد به پرونده‌ای برای فصل ششم پایتخت. سریالی که در این فصل، چندان مورد توجه قرار نگرفت. بخشی از نقدهای این پرونده، روی همین فصل تمرکز دارند و بخشی دیگر پایتخت را در تمام فصل‌هایش بررسی کرده‌اند و افت‌وخیز سریال را مورد توجه قرار داده‌اند. من هم در مطلبی با عنوان «گل‌های مصنوعی، کفش‌های ورنی و مجسمه‌ی آرش کمانگیر» به این موضوع پرداخته‌ام که سازندگان این سریال، به چه ریزه‌کاری‌هایی از زندگی مردم شمال دقت کرده‌اند و چه‌گونه این ریزه‌کارها را بازتاب داده‌اند. جزییاتی که شاید اگر اهل شمال و مخصوصاً مازندرانی نباشید، متوجهش نشوید. من در این نوشته سعی کرده‌ام به چند مورد اشاره کنم تا نشان بدهم علاوه بر داستان‌پردازی و شخصیت‌سازی و بازی‌ها و البته کارگردانی، این جزیی‌نگری‌ها تأثیر عمده‌ای در کسب موفقیتش داشته‌اند، هر چند یکی‌دو فصل اخیرش، چنگی به دل نزده باشد و ناامیدمان کرده باشد.

مطلب دیگر من هم، یادداشتی‌ست بر یک فیلم خارجی و این‌بار درباره‌ی سینمای اسپانیا و فیلمی به نام مستأجر (دیوید و آلکس پاستور). «زندگی‌ای که مستحقش هستید/ نیستید» تیتر این نوشته است. پیشنهاد می‌کنم حتماً فیلم را ببینید. سینمای اسپانیا حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و هر روز بیش از پیش جلو می‌آید.

 و خلاصه این‌ که: فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت بود بخوانید، ضرر ندارد.

شماره‌ی ۵۶۹ مجله‌ی «فیلم»

از آنجایی که دیگر قرار نیست به پیشواز نوروز برویم، تصمیم گرفتم لااقل به پیشواز شماره‌ی نوروزی مجله‌ی «فیلم» بروم. شماره‌ای که فردا منتشر خواهد شد و علاوه بر بخش‌های سنتی‌ای مانند بهاریه‌ها و سبد نوروزی، یک غافلگیری اساسی هم دارد. اول از همه پیشنهاد می‌کنم بهاریه‌ی سروش صحت، یار ثابت شماره‌های نوروز را بخوانید. فوق‌العاده بامزه و خنده‌دار است. مناسب حال‌وهوای عجیب و غریب این روزهای ما. خودتان می‌دانید کدام «حال‌وهوا» را می‌گویم، نمی‌خواهم اسم آن «ملعون» را ببرم.

بخش «سینمای جهان» این شماره، پربارتر از همیشه است و حسابی متنوع. از نقد سریال بگیرید تا یک مطلب مثل همیشه پروپیمان از شهرام جعفری‌نژاد درباره‌ی زوج‌های کمدین تاریخ سینما که حسابی خواندنی‌ست. «سبد نوروزی» هم مانند هر سال مربوط می‌شود به مرور فیلم‌های مهمی که سال پیش در جهان اکران شد. من در این بخش، درباره‌ی دو فیلم نوشته‌ام. به نظرم دستکش طلایی (فاتح آکین) عجیب‌ترین و خشن‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین فیلم سال قبل بود و قطعاً دیدنش را به افراد نازک‌دل توصیه نمی‌کنم. فاتح آکین کاری می‌کند کارستان و چنان بی‌پرده است که مو بر تن‌تان سیخ خواهد شد. دنیایی که او در فیلم ترسیم می‌کند، معنادار است و من سعی کرده‌ام این موضوع را توضیح بدهم. فیلم دوم اتاق فرار (آدام رابیتل) است. یک فیلم هیجان‌انگیز و جذاب از سری‌فیلم‌هایی‌ که تعدادی آدم در یک مکان بدون راه فرار اسیر می‌شوند و باید خودشان را نجات بدهند. بقیه‌ی دوستان، هر کدام یک فیلم معرفی کرده‌اند که خواهید خواند.

اما غافلگیری بامزه‌ی این شماره، بخش جدیدی‌ست که در این تعطیلی‌های اجباری و غیراجباری، حسابی سرگرم‌تان خواهد کرد. ۴۳ نفر از منتقدان و نویسندگان، هر کدام پنج فیلم برای دیدن انتخاب کرده‌اند. نتیجه‌اش یکی از مفرح‌ترین بخش‌های این شماره است که برای خواننده‌هایی که دنبال فیلم می‌گردند، حسابی جذاب خواهد بود. منبعی از فیلم‌های خوب که بارها می‌شود به آن رجوع کرد. من هم هر چند خسیسم و چندان اهل پیشنهاد دادن فیلم نیستم، انتخاب‌های خودم را نوشته‌ام؛ اولین مواردی که به ذهنم می‌رسید. در متن کوتاهی که برای این بخش نوشته‌ام، درباره‌ی خلق‌و‌خوی فیلم‌بینی‌ام چند خطی توضیح داده‌ام که برای دوستانی که مدام از من انتظار دارند فیلم معرفی کنم، راه‌گشا خواهد بود!

این هم شماره‌‌ی نوروز. می‌توانید خودتان را سرگرم کنید. و خلاصه این‌ که: فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت بود بخوانید، ضرر ندارد.

شماره‌ی ۵۶۸ مجله‌ی «فیلم»

در حالی که ویروس کرونا مشغول در نوردیدن جامعه است و از طرف دیگر، خبرهای بد مانند نقل و نبات و هر روز که از خواب بلند می‌شویم به گوش‌مان می‌خورد و خلاصه در شرایطی که جامعه‌ی ایران به سمت‌وسوی خطرناکی می‌رود و بوهای بدی از آن به مشام می‌رسد،  اولین شماره‌ی بعد از جشنواره منتشر شد که به سنت همیشه مربوط است به گزارش‌های جشنواره و البته نظرسنجی بهترین فیلم از نگاه نویسندگان و منتقدان ماهنامه که نتیجه‌اش غافلگیرکننده بود. تا دقایق آخری که آراء شمرده می‌شد، بین دو فیلم رقابت سختی وجود داشت که در نهایت آن فیلمی که کم‌تر فکرش را می‌کردم، اول شد. به هر حال این بازی‌ها همیشه مزه‌ی خودش را دارد. انتخاب‌ من هم البته فیلم دیگری بود که احتمالاً در میان یادداشت‌های هر روزم از جشنواره، خبرش را دارید. به غیر از فیلم، طبیعتاً انتخاب‌هایم در رشته‌های دیگر هم در نظرسنجی آمده که اگر حوصله داشتید و خواستید، می‌توانید به‌شان رجوع کنید.

اما در این شماره، مطلبی با تیتر «با همین چیزها…» نوشته‌ام که نگاهی‌ست به سکانس‌ها، لحظه‌ها و نکته‌های مهم فیلم‌های خوب و بد جشنواره. در ابتدای این یادداشت، درباره‌ی فضای ملتهب روز‌های پیش از این رویداد سینمایی و اتفاق‌هایی که روی داد توضیحاتی داده‌ام و نظر خودم را هم مانند همان یادداشتی که روزهای پیش از جشنواره در اینستاگرام منتشر کردم و بازخوردهای متفاوتی داشت (از جمله این که کلی بدوبیراه شنیدم!)، این بار با فراغ بال بیش‌تر و دقیق‌تر توضیح داده‌ام تا با وجود تمام کمبودهای سینمای ایران، در کنارش بمانیم.  خلاصه این که فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصتی بود بخوانید، ضرر ندارد. ضمن این که روبوسی و دست دادن و این کارها را هم بی‌خیال شوید تا ببینیم این کرونا کارش به کجا می‌کشد.

شماره‌ی ۵۶۵ مجله «فیلم»

در میان دود و آلودگی و هوای افتضاحی که هر روز و هر ساعت به درون می‌کشیم و عین خیال‌مان هم نیست، شماره‌ی جدید «فیلم» با دوسه روز تأخیر به شما رسید. این شماره هم البته مطالب متنوعی باب طبع خودتان پیدا خواهید کرد. اما در میان این تنوع، یادداشتی در حد یکی‌دو ستون وجود دارد که توصیه می‌کنم حتماً بخوانید. در قسمت «درگذشتگان» به نصرت کریمی پرداخته‌ایم که مدتی پیش از میان ما رفت. در بین دوسه یادداشتی که برایش کار شده، متنی از حرف‌های خودِ کریمی را خواهید خواند که از روی گفته‌هایش مقابل دوربین خانوادگی پیاده شده است. آن فیلم را دیدم؛ پیرمرد با کلاه و شال گردن و عصا، روبه‌روی دوربین پسرش بابک نشسته و از زندگی می‌گوید. یکی از شیرین‌ترین و جذاب‌ترین ویدئوهایی بود که مدت‌های اخیر تماشا کردم. نصرت کریمی، ساده و قابل فهم، درس زندگی به من و شما می‌دهد بدون این‌که کلک و تزویر و بدجنسی پشتش باشد. هر چند با خواندن این متن جذاب، که از روی گفته‌های او پیاده شده، متوجه خواهید شد با چه انسان شریفی طرف هستید، اما دیدن آن ویدئوی خانوادگی، برای من گویای این بود که «هنرمند» واقعی یعنی چه.

در این شماره، سه مطلب دارم. اولی مطلبی دو صفحه‌ای‌ست با نام «فیلم دیدن، فقط فیلم دیدن نیست» که نگاهی انداخته‌ام به رابطه‌ی کیفیت سینما (از دستشویی‌هایش بگیرید تا خوراکی‌هایی که در آن فروخته می‌شود) و فروش فیلم‌ها. سفر اخیرم به بوشهر و حضور در سینمایی زهواردررفته و بی‌روح، بهانه‌ای شد تا این یادداشت را بنویسم و عقده‌هایم را خالی کنم! شاید خواندنش خالی از لطف نباشد.

مطلب دوم، یادداشتی‌ست بر فیلم هندی سوپر ۳۰ (ویکاس بال) که اثر متفاوت و جذابی‌ست. یکی از کاربران محترم، در صفحه‌ی اینستاگرامی آقای گلمکانی کامنت گذاشته بودند که: به این آقای قنبرزاده بگویید این همه فیلم هندی و ترکی معرفی نکنند. قطعاً این درخواست، در ذهن خیلی‌های دیگر هم می‌گذرد. من هم با احترام جواب تمام نفرین‌کنندگان خودم را می‌دهم: باز هم هندی و ترکی معرفی خواهم کرد! ارادت!

مطلب سوم من هم یادداشتی‌ست بر منطقه‌ی پروازممنوع (امیر داسارگر) که با وجود خوبی‌هایی، فیلم خوبی نیست و بیش‌تر به نظر می‌رسد مشغول سوءاستفاده کردن از ذهن بچه‌هاست تا این که چیزی یادشان بدهد. متن را که بخوانید متوجه منظورم خواهید شد. خلاصه فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت داشتید بخوانید، ضرر ندارد.