کوتاه درباره ی چند فیلم، شماره ی بیست

• نام فیلم: تابور
• کارگردان: وحید وکیلی فر

تعریف های زیادی که از فیلم شنیده بودم و حرف های شیفته وارِ جان بورمنِ معروف درباره اش و اینکه به عنوان یکی از ده فیلم خوبِ سال ۲۰۱۳ انتخاب شده بود، به شدت کنجکاوم می کرد برای دیدنِ فیلم. اما برخلافِ انتظار، چیزی نبود که لایقِ اینهمه تعریف و تمجید باشد. فیلم، فضاسازی خوب و قابل ملاحظه ای داشت اما غیر این، جز ادابازی چیز دیگری نبود. فیلم می خواست متفکرانه باشد و با آن مکث های بیش از حد و اعصاب خردکنِ روی هر نما، می خواست بیانیه ای باشد بر تک افتادگیِ انسانِ امروز در عصر جدید اما عملاً تبدیل به چیزی شده بود به شدت خسته کننده و ادایی که می خواست هم تارکوفسکی باشد و هم کوبریک و هم چند نفرِ دیگر همزمان! مرزِ بین یک فیلمِ مدرن و حتی پست مدرن ساختن با فیلمی بی محتوا ساختن، بسیار باریک است. نمی شود غوره نشده، مویز شد …اما با تمام این حرف ها، یک بار دیدنش هم ضرر ندارد. می شود تحملش کرد. (بیشتر…)