پیشرفت تکنولوژی همگام با مجله ی « فیلم » !

در شماره ی   ۳۷۳ ( بهمن ۱۳۸۶ )  مجله ی « فیلم » بود که یادداشتی از نگارنده منتشر شد به نام « شماره ها »، درباره ی گذر زمان و خاطراتی که در تمام این سال ها، از دریچه ی مجله و شماره هایش برایم اتفاق افتاده بود و در آینده ممکن است اتفاق بیفتد! شاید نوشتن دوباره ی گوشه ای از آن یادداشت، برای کسانی که آن را نخوانده اند یا خوانده اند و به یاد ندارند خالی از لطف نباشد:

(( … شماره ی ۲۸۸ بود که « کری » دی پالمای عزیز را دیدم و عاشقش شدم و بعد در شماره ی ۳۰۰ اولین فیلم کوتاهم را ساختم و دومی را در شماره ی ۳۰۹٫ شماره ی ۳۱۵ بود که یکی از نزدیک ترین بستگانم برای زندگی به خارج رفت برای همیشه و آن شب در فرودگاه، شبی که فردایش قرار بود شماره ی ۳۱۵ را بخرم، چقدر دلم تنگ بود و چطور بغضم را قورت دادم که کسی نفهمد … شماره ی ۳۳۸ خدمتم آغاز شد. آینده را چه کسی می تواند پیش بینی کند؟ شاید در شماره ی ۴۰۰ خانه ای جمع و جور خریدم. شاید در شماره ی ۴۰۵ فیلمم در یکی از جشنواره های معتبر پذیرفته شد. شاید در شماره ی ۴۱۵ عاشق شدم و شماره ی ۴۱۷ در عشق شکست خوردم … )) بله، آن یادداشت اینگونه بود. (بیشتر…)

نگاهی به فیلم وی/ اچ/ اس/ ۲ V/H/S/II

• بازیگران: لاورنس مایکل لوین ـ کلسی ابوت ـ آدام وینگارد و …
• نویسندگان: سیمون برت ـ جیمی نش و …
• کارگردانان: سیمون بَرت ـ جیسون ایسنر و …
• ۹۶ دقیقه؛ محصول آمریکا، کانادا، اندونزی؛ سال ۲۰۱۳
•  ستاره ها: ۳ از ۵
• این یادداشت روی سایت « یک پزشک » منتشر شده است. ( اینجا )

فیلمی برای شوک کردن

خلاصه ی داستان: جستجو برای یافتن یک دانش آموز گمشده، دو کارآگاه خصوصی را به خانه ای ظاهراً متروکه می رساند که در آن تعدادی نوار وی اچ اس قرار داده شده است. آن ها شروع می کنند به دیدن این فیلم ها … (بیشتر…)

کی به کی شبیه است؟!

پُست امروز کمی بامزه است. به دو عکس زیر نگاه کنید. سمت راستی متعلق است به مجید مشیری، بازیگر سینما و تلویزیون ایران و سمت چپی متعلق است به ارنست همینگوی. شباهتشان عجیب نیست؟ به نظر من که مو نمی زنند. این کشفی ست که خودم به آن نایل شدم! یعنی مثلاً اگر قرار باشد روزی فیلمی درباره ی ارنست همینگوی ساخته شود، مجید مشیری می تواند گزینه ی خوبی باشد! خودتان قضاوت کنید … (بیشتر…)

کوتاه، درباره ی چند فیلم، شماره ی دوازده

• نام فیلم: Haunter
• کارگردان: وینچنزو ناتالی

 راستش به نظرم مشکل اصلی فیلم پیچیدگی بیش از حدش است که آدم را گیج می کند و این البته ربطی به چیره دستی نویسنده و کارگردان در بغرنج کردن داستان ندارد، بلکه از ضعف ناشی می شود؛ ضعف در داستان پردازی و شخصیت پردازی. فیلم هرچند می خواهد راه جدیدی را در آثار ترسناک بپیماید، که انصافاً هم با شروعش این انتظار را بوجود می آورد، اما جلوتر، همه چیز گنگ و تقربیاً بی سر و ته می شود. رفت و برگشت های لیسا به آینده و برگشتش به زمان حال چطور صورت می گیرد؟ در نهایت چه اتفاقی برای خانواده ی لیسا می افتد؟ بالاخره آن ها مُرده اند یا زنده ( در واقع شاید هم معلوم شد و من چیزی متوجه نشدم! )، نتیجه ی قاتل چه می شود و به کجا می رسد؟ چرا لیسا به اولیویا تبدیل می شود و برعکس؟ فیلم هر چند بیش از حد گنگ به نظر می رسد اما یک بار دیدنش حتماً ارزش دارد. (بیشتر…)

نگاهی به فیلم زنگ تفریح Playtime

• بازیگران: ژاک تاتی ـ باربارا دنک ـ ریتا میدن و …
• فیلم نامه: آرت بوشوالد ـ ژاک تاتی ـ ژاک لاگرنژ
• کارگردان: ژاک تاتی
• ۱۱۵ دقیقه؛ محصول فرانسه، ایتالیا؛ سال ۱۹۶۷
• ستاره ها: ۴/۵ از ۵

 طراحی های پیچیده ی یک آدم کمال گرا

خلاصه ی داستان: آقای اولو به پاریس می آید اما در همان بدو ورود، در میانِ یک نمایشگاه گم می شود. بعد از کش و قوس فراوان، موفق به بیرون آمدن از نمایشگاه می شود و شب را به همراه دوستش به یک رستوران مدرن می رود و با دست و پا چلفتگی هایش، ناخواسته، آنجا را تبدیل به مکانی شاد و شلوغ می کند … (بیشتر…)