نیم‌نگاهی به دو نسخه‌ی هجوم ربایندگان جسمِ دان سیگل (۱۹۵۶) و فیلیپ کافمن (۱۹۷۸) با تکیه بر نسخه‌ی کافمن
اونا دارن میان!
.
شاید این از معدود دفعاتی باشد که بازسازی یک فیلم کلاسیک، نه‌تنها چیزی از اصلش کم ندارد که اتفاقاً با انسجامی مثال‌زدنی به‌خصوص در وادی کارگردانی، به جرأت می‌توان گفت از اصلش هم بهتر از کار در آمده است. پرداختن به فضای سیاست‌زده‌ای که این دو فیلم ـ با فاصله‌ای بیست‌ساله نسبت به هم ـ ساخته شده‌اند، شاید در این نوشتهی کوتاه چندان جذاب نباشد. دوران مک‌کارتیسم در فیلم سیگل و دوران جنگ ویتنام در فیلم کافمن، لزوم ساخته شدن‌شان در چنین دهه‌هایی را گوشزد می‌کند و می‌توان با نگاهی موشکافانه نسبت به هر دو، به ارجاع‌های سیاسی مورد نظر دست یافت و از این طریق، به نتایجی رسید که مدنظر این نوشته نیست. چیزی که در این یادداشت اهمیت دارد، پرداختن به جنبه‌ی هنری این فیلم‌ها با تکیه‌ی بیشتر روی نسخه‌ی فیلیپ کافمن است. نسخه‌ای که نسبت به اصل خود، حتی چند قدم جلوتر است و برداشتی یک‌سر متفاوت از رمان آخرالزمانی جک فینی به دست می‌دهد که با آن چیزی که در نسخه‌ی دان سیگل می‌بینیم (اینجا)، زمین تا آسمان تفاوت دارد. (بیشتر…)
آخرین دیدگاهها