نگاهی به فیلم شغل پرخطر Extreme Job

• بازیگران: مئونگ گونگ ـ  لی هانی ـ جانگ جین هی و …
• فیلم‌نامه‌نویس‌: بائه سه یونگ
•  کارگردان: لی بئونگ هیون
• ۱۱۱ دقیقه؛ محصول کره جنوبی؛ سال ۲۰۱۹
• ستاره‌ها: ۳/۵ از ۵
• این یادداشت در شماره ۵۶۴ مجله «فیلم» منتشر شده است
• رسم‌الخط این یادداشت بر طبق رسم‌الخط مجله «فیلم» تنظیم شده است

 

مرغ‌سوخاری با چاشنی دنده‌کبابی

.

خلاصه داستان: یک گروه متشکل از چند پلیس بی‌دست‌وپا و نه‌چندان موفق، به خاطر از دست دادن پرونده‌های متعددی که رییس‌شان به آن‌ها سپرده، در خطر اخراج از کار قرار می‌گیرند. بقای آن‌ها به شرطی‌ست که بتوانند جدیدترین پرونده‌ای که به‌شان واگذار شده را به سرانجام برسانند. پرونده‌ای که سروکارشان با یک باند خطرناک مواد مخدر خواهد افتاد. آن‌ها که مصمم هستند به هر شکلی، کم نیاورند و کارها را درست پیش ببرند، برای جاسوسی از این باند خطرناک تصمیم می‌گیرند رستوران خلوت نزدیک محل اختفای این باند را برای مدتی اجاره کنند تا از کارهای مشکوک و رفت‌وآمدهای فراوان باند قاچاق سر در بیاورند. برای این که کسی به آن‌ها مشکوک نشود و بتوانند با فراغ بال جاسوسی کنند، تصمیم می‌گیرند رستوران را راه بیندازند و خودشان در لباس آشپز و گرداننده آن‌جا فعالیت کنند. شروع کار آن‌ها و غذای مخصوص «من‌درآوردی»شان، با استقبال بسیار خوبی از طرف مردم مواجه می‌شود طوری که برخلاف تصور، هر روز مشتری‌های فراوانی به رستوران آن‌ها می‌آید. این استقبال بی‌نظیر باعث می‌شود آن‌ها از کار اصلی‌شان که جاسوسی باند مواد مخدر است فاصله بگیرند… (بیشتر…)

شماره‌ی ۵۶۵ مجله «فیلم»

در میان دود و آلودگی و هوای افتضاحی که هر روز و هر ساعت به درون می‌کشیم و عین خیال‌مان هم نیست، شماره‌ی جدید «فیلم» با دوسه روز تأخیر به شما رسید. این شماره هم البته مطالب متنوعی باب طبع خودتان پیدا خواهید کرد. اما در میان این تنوع، یادداشتی در حد یکی‌دو ستون وجود دارد که توصیه می‌کنم حتماً بخوانید. در قسمت «درگذشتگان» به نصرت کریمی پرداخته‌ایم که مدتی پیش از میان ما رفت. در بین دوسه یادداشتی که برایش کار شده، متنی از حرف‌های خودِ کریمی را خواهید خواند که از روی گفته‌هایش مقابل دوربین خانوادگی پیاده شده است. آن فیلم را دیدم؛ پیرمرد با کلاه و شال گردن و عصا، روبه‌روی دوربین پسرش بابک نشسته و از زندگی می‌گوید. یکی از شیرین‌ترین و جذاب‌ترین ویدئوهایی بود که مدت‌های اخیر تماشا کردم. نصرت کریمی، ساده و قابل فهم، درس زندگی به من و شما می‌دهد بدون این‌که کلک و تزویر و بدجنسی پشتش باشد. هر چند با خواندن این متن جذاب، که از روی گفته‌های او پیاده شده، متوجه خواهید شد با چه انسان شریفی طرف هستید، اما دیدن آن ویدئوی خانوادگی، برای من گویای این بود که «هنرمند» واقعی یعنی چه.

در این شماره، سه مطلب دارم. اولی مطلبی دو صفحه‌ای‌ست با نام «فیلم دیدن، فقط فیلم دیدن نیست» که نگاهی انداخته‌ام به رابطه‌ی کیفیت سینما (از دستشویی‌هایش بگیرید تا خوراکی‌هایی که در آن فروخته می‌شود) و فروش فیلم‌ها. سفر اخیرم به بوشهر و حضور در سینمایی زهواردررفته و بی‌روح، بهانه‌ای شد تا این یادداشت را بنویسم و عقده‌هایم را خالی کنم! شاید خواندنش خالی از لطف نباشد.

مطلب دوم، یادداشتی‌ست بر فیلم هندی سوپر ۳۰ (ویکاس بال) که اثر متفاوت و جذابی‌ست. یکی از کاربران محترم، در صفحه‌ی اینستاگرامی آقای گلمکانی کامنت گذاشته بودند که: به این آقای قنبرزاده بگویید این همه فیلم هندی و ترکی معرفی نکنند. قطعاً این درخواست، در ذهن خیلی‌های دیگر هم می‌گذرد. من هم با احترام جواب تمام نفرین‌کنندگان خودم را می‌دهم: باز هم هندی و ترکی معرفی خواهم کرد! ارادت!

مطلب سوم من هم یادداشتی‌ست بر منطقه‌ی پروازممنوع (امیر داسارگر) که با وجود خوبی‌هایی، فیلم خوبی نیست و بیش‌تر به نظر می‌رسد مشغول سوءاستفاده کردن از ذهن بچه‌هاست تا این که چیزی یادشان بدهد. متن را که بخوانید متوجه منظورم خواهید شد. خلاصه فیلم ببینید و «فیلم» بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت داشتید بخوانید، ضرر ندارد.

فیلم‌های برتر ماه قبل

 

(اینجا) درباره‌ی این فیلم‌های خوب و عالی

ـ جوکر  (Joker)

ـ پادشاه  (The King)

ـ  اتاق فرار  (Escape Room)

ـ رحمی در کار نیست  (No Mercy)

ـ بیدار شو آرزو

نگاهی موردی به آداب و رسوم سینما رفتن در ترکیه

• این یادداشت در شماره ۵۶۴ مجله «فیلم» منتشر شده است
• رسم‌الخط این یادداشت برطبق رسم‌الخط مجله «فیلم» تنظیم شده است

.

آدابی و ترتیبی بجوی…

.

هر جای دنیا، سینما رفتن آداب و ترتیب خودش را دارد. به‌فراخور فرهنگ یک جامعه، اهمیت هنر در جامعه و میزان پیشرفت و نحوه نگاه مردم و مسئولان به پدیده مهمی مانند سینما و البته خیلی عوامل دیگر، آداب سینما رفتن متفاوت است. این آداب می‌تواند از زمانی که شما بلیت را به شکل اینترنتی خریداری می‌کنید، از شکل خرید شما و راحت بودن استفاده از سایت مربوطه برای رزرو بلیت آغاز شود و به مسائلی مانند حال‌وهوای سالن‌های نمایش و نوع صندلی‌ها و کیفیت فیلم روی پرده و حتی این‌که چه خوردنی‌هایی با خودتان به سینما بیاورید یا نیاورید ختم ‌شود. احتمالاً آن‌طور که مردم در بمبئی به سینما می‌روند با آن شکلی که در تفلیس یا نیویورک به سینما می‌روند، متفاوت باشد. هر چند نهایتش این است که در سالن تاریک می‌نشینند، فیلم را تماشا می‌کنند و هیچ سالنی در هیچ جای دنیا با چراغ روشن فیلم نمایش نمی‌دهد. اما پیش از رسیدن به این مرحله اصلی‌ست که همه‌چیز را تبدیل به یک مراسم و آیین می‌کند؛ مراسمی که برای مخاطب‌های جدی‌تر سینما بسیار مهم است.

ترکیه از آن دست کشورهایی‌ست که در تمام شهرهایش به جز دو شهر دورافتاده و کوچک «شیرناک» و «آرداهان» سالن سینما وجود دارد و طبق آخرین آمار تعدادشان به ۲۸۵۸ عدد می‌رسد. در طی سال ۲۰۱۸ حدود ۳۹ میلیون نفر فیلم‌های داخلی را تماشا کردند و حدود ۲۶ میلیون نفر هم فیلم‌های خارجی. یا به بیان بهتر، ۳۹ میلیون بار فیلم‌های داخلی دیده شدند و ۲۶ میلیون بار فیلم‌های خارجی. به این نکته هم باید توجه کرد که قیمت بلیت در سینماهای ترکیه با توجه به نوع و کیفیت سالن‌ها و هم‌چنین شهرهایی که سالن‌ها در آن واقع شده، نوسان زیادی دارد؛ از ۱۰ لیر تا ۳۱ لیر، با ذکر این نکته که تا زمان نوشتن این مطلب، هر لیر ترکیه نزدیک به دو هزار تومان بود و به این شکل می‌توانید قیمت بلیت‌های سینماهای ترکیه به پول خودمان را محاسبه کنید.

اما برای فیلم دیدن در ترکیه چه کارهایی باید کرد؟ چه اتفاق‌هایی  ممکن است در این مسیر بیفتد؟ چه آداب و رسومی برای تماشای فیلم روی پرده وجود دارد؟ به چند مورد اشاره خواهم کرد. (بیشتر…)

وقتی می‌خوابیم دوباره همگی کودک می‌شویم، چون در حال خواب دیدن، کار اشتباهی نمی‌کنیم و از زندگی آگاه نیستیم. به گونه‌ی جادویی طبیعی، خبیث‌ترین جنایتکاران و خودخواه‌ترین افراد هم در خواب مقدس می‌شوند. بنابراین، به قول شاعر، کشتن یک مرد یا کودک در خواب فرقی نمی‌کند.