بخشی از رمان « اسرار گنج درّه جنّی » اثر ابراهیم گلستان

نقاش گفت: (( تو گفتی بیا من هم اومدم. ))

زینل پور که میدید فرصت به دست آورده ست با لحن نیش زدن گفت: (( آدم نباس هر جا بهش می گن برو بِره. ))

(( من نقاشم. گفتی بیام نقاشی کنم من هم اومدم. کارِ منه. یا به قول خودت آشنات بودم. تصادف بود. تا این جای کار تصادفه. تصادفِ حرفه ایه. یا اگر بخوای بهتر بگی بگو مخاطراتِ حرفه ای. از این جا به بعد نوبتِ اختیار و انتخاب میشه. از این جا به بعد، وقتی اومدم، اومدم اونی رو که میبینم اون جور که میبینم نقاشی کنم. ))

(( اما نشد. ساختمون ریخت نقاشیِ تو هم تموم نشد. ))

(( کی میگه نشد؟ از این دیگه ـ بهتر از این؟ کامل تر از فکرِ اولم! قلم مو رو طرح صورتا سُرید، سه پایه هم افتاد شکس، رنگام همه رفتن تو هم، سقف هم افتاد، هر چی هم که بود رفت زیرِ هوار! یه کار بهتر از این میشه؟ جون دارتر و بهتر از این؟ شد هپنینگ! اهه! ))

(( پس ساختمون خراب نمیشد اگر، نقاشیِ تو هم کامل نمیشد. ))

(( اگر چیه؟ مگر نبود؟ ))

(( اگر نمیشد پیشگوئیِ تو هم غلط میشد. ))

(( فال قهوه بود؟ گرو نبسته بودم با احتمال. حالا را دیدم حالا را کشیدم. ))

(( برای یادگار؟ )) و زهرخندی زد.

نقاش گفت: (( نَفَس کشیدن. نفسِ حالا. نفسِ دُرُس. ))

زینل پور خاموش و خیره نگاهش کرد. بعد آهسته گفت: (( چش بود مگر؟ خراب شد، فقط. ))

(( آخرِ هر چیزی خرابیه. الان باشه و دُرُس نباشه، خراب باشه ـ حرف اینه. خراب باشه، نه خراب بشه. ))

(( خراب نمیشد اگر، اگر اینا مونده بودن. موندن شون میشد توجیه برای بودن شون. ))

(( بودن و موندن ها فرق دارن با دُرُس بودن. ))

(( کُلّی میگی. سطحی میگی. بی تجربه میگی. دُرُس چیه؟ خراب چیه؟ راه دُرُس کُنن دُرُس میشه؟ بِرِس به کارت. ))

(( راه دُرُس بشه راه دُرُس شده، یا مقاطعه کار پول دار شده. خیلی جاها راه دُرُس شده، اما از دُرُس بودن هیچ خبری نیس. تو باید بخوای دُرُس بشی. )) و روی تو فشار آورد.

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

پی نوشت: این آخرین بخش انتخابی از کتاب ابراهیم گلستان بود. فیلمش را هم دیده ام اما به نظرم خواندن رمان ( که گلستان آن را از روی فیلمش نوشته ) لذت دیگری دارد. نثر شعرگونه و پخته و بسیار شیوای گلستان، لذت بخش است و در خواندن های بعدی رمان، حتی لذت بخش تر. به نظرم نباید از دستش داد.

بخشی از رمان « خواب زمستانی » اثر گلی ترقی

گفتم (( کاش می شد از سر شروع کنیم، یه مرتبه ی دیگه. )) عزیزی گفت (( چه کار می کردیم؟ باز هم همین جا بودیم، با همین آرزو. راه دیگه ای برای ما نیست. ما آدمای کوچیکی هستیم. کجا رو می تونیم بگیریم؟ چه کاری از دستمون برمی آد؟ خوابی و خوراکی و خونه ای و پس اندازی، بعضی وقتا هم تفریح ساده و سالمی. سهم ناچیزیه. ولی بد نیست. از خیلیا بهتریم، جلوتریم. روزگار زیاد بدی ام نداشتیم. از حق نباید گذشت. گاهی وقتا خندیدیم. شاید از ته دل نبود. ولی بازم بد نبود. اون شبا که دور هم جمع می شدیم یادت هست؟ بحث می کردیم. حرف های همیشگی و شوخی های تکراری را از نو باز می گفتیم و می خندیدیم. شاید هم نمی خندیدیم. یادم نیست. با هم بودیم. ترس هایمان را قسمت می کردیم می افتادیم یه گوشه و چرت می زدیم. بد نبود. مگه انتظار دیگه ای داشتی؟ ))

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

بخشی از رمان « خواب زمستانی » اثر گلی ترقی

هاشم هاشمی، ساکن خیابان سی متری، چهارراه حشمت الدوله، کوچه ی شهریور، شماره ی دو، چهل و دو ساله، معلم نقاشی. بله، خودش بود، خودِ خوشبختش، خودِ ناممکنش. ولی بود. چه کسی می توانست انکارش کند؟ چه کسی می توانست خوشبختیِ ساده اش را ندیده بگیرد؟ دلیل کوچکش آن جا بود. شیرین خانم شیرینش که توی آب چلپ چلپ می کرد و صدایش از دور می آمد. با خودش فکر کرد (( چه کسی، چه نیرویی این زنو برای من فرستاده؟ و چرا برای من؟ مگه چه کار کرده ام؟ چه عُرضه ای از خودم نشون داده ام؟ هیچی. نه باهوش بودم نه خوشرو. نه ایمونی داشتم نه اعتقادی. نه به خاطر چیزی جنگیدم و نه دنبال چیزی دویدم. یه معلم نقاشی بودم و دوستی به اسم آقای حیدری داشتم. چرا من؟ من که نه علامتی دارم، نه نشونی، نه خاندانی، نه رسالتی، هیچی. ))

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

بخشی از رمان « چهره های تاریکی » اثر پی یر بوالو و توماس نارسژاک

هرمانتیه زانویی روی قبر گذاشته، با خرد کردن تاج گل ها، چندین بار دو دست را روی حروف کشید؛ با ناباوری از جا برخاست، با سر آستین عرق صورتش را پاک کرد. این بار مشاعر خودش را از دست می داد. صبر کرد قلب اش آرام بگیرد. اتوموبیلی آرام جلوی درِ ورودی گورستان حرکت کرد. کلمان بود که برمی گشت. آن وقت، به سرعت، با حرکات دقیق و نرم ساق ها، دوباره روی سنگ دست کشید و تمام وجودش را وحشت فرا گرفت. حالا او می توانست تمامی کتیبه را بخواند:

ریشار هرمانتیه

۲۳ فوریه ۱۹۰۲ ـ ۱۸ ژوئیه ۱۹۴۸

آن مرده ای که کشیش، در برابر گورِ گشاد، مراسم مذهبی اش را به عمل آورده بود، آن مرده ای که حاضران برایش طلب آمرزش کرده بودند، او بود. از نظر همه آن هایی که از این پس در برابر این گور توقف می کردند، ریشار هرمانتیه دیگر وجود نداشت. او از ۱۸ ژوئیه در زیر این سنگ سنگین گرانیت خفته بود.

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

بخشی از رمانِ « مرگ کسب و کارِ من است » اثر روبر مرل

یک بار، در فرصتی که پیش آمد، دادستان فریاد زد:

ـ شما سه میلیون و نیم انسان را کشته اید!

من اجازه ی صحبت گرفتم و گفتم:

ـ معذرت می خواهم، دو میلیون و نیم بیش تر نبوده.

سر و صداهایی از همه جای تالار بلند شد و دادستان فریاد کشید که من باید از این همه وقاحت خجالت بکشم. در حالی که من جز تصحیح یک رقم نادرست کاری نکرده بودم.

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.