تعدادی دختر که برای تفریح به جنگلی دور افتاده می روند و گرفتار قاتلی دیوانه می شوند … بله، چنین فیلم های بی محتوا و شدیداً بی معنایی هم در دنیا ساخته می شود! تمامِ نود دقیقه، بدون اینکه داستانی در کار باشد، بدون اینکه قاتل روانی دلیلی برای کارهایش داشته باشد و بدون اینکه حتی یک نکته ی جدید یا جالب ببینیم، سپری می شود. اصلاً معلوم نیست این فیلم به چه منظور ساخته شده. (بیشتر…)
سفرِ بی ماجرا
خلاصه ی داستان: تور هیردال، برای اثبات نظریه اش مبنی بر اینکه اولین بار مردم پرو بودند که جزیره ی پلینوزی را کشف کردند و تنها با یک قایق چوبی، چندین هزار مایل در اقیانوس طی طریق نمودند، مجبور می شود خودش دست به کار شود و با تعدادی از دوستانش، مسیر خطرناک و ناشناخته ی اقیانوس را با وسایلی ابتدایی و بدون استفاده از ابرازآلات پیشرفته، طی کند … (بیشتر…)
وقتی آدم ازدواج می کند، فکر می کند با زنی ازدواج کرده است، ولی در واقع با یک خانواده، با سرتاسر تاریخ یک خانواده ازدواج می کند.
آه، اگر من هم روزی به آن سرزمین رویایی دست پیدا کنم …*
خلاصه ی داستان: آیریس، دختر مظلوم و تنهایی ست که در کارخانه ی کبریت سازی کار می کند. او دوست دارد با مردم رابطه داشته باشد اما کسی انگار متوجه او نمی شود … (بیشتر…)
قسمت غیرقابل چشم پوشی برای سینماروهای تفریحی، خرید اغذیه با به قول خودمان هله هوله و تناولش در حینِ پخش فیلم است. اصلاً فروختن این هله هوله ها در دنیا، خودش بخشی از چرخش اقتصادی یک کشور است. درباره ی این اغذیه ها، می شود پرونده ای جداگانه تشکیل داد. این عادت، به شکل مستقیم، به فرهنگ یک مملکت و به طور اخص، فرهنگ سینماروهای یک کشور بستگی دارد و از دو جنبه می شود به آن نگاه کرد. یکی بحثِ میزانِ ارزش غذاییِ هله هوله ای ست که خریداری می شود و دیگری نوعِ استفاده از آن در سالن سینما. در موردِ اول، طبیعتاً این هله هوله ها، همانطور که از اسمشان هم پیداست، ارزش غذایی چندانی ندارند و تنها یک سرگرمی حساب می شوند برای مشغول بودنِ دهان. اما موردِ مهم تر، نوعِ استفاده از آن هاست در سالن های سینما که مخصوصاً در ایران، جای بحث فراوانی دارد. چه بسیار برخورد کرده ایم با آدم هایی که به سینما آمده اند، هشت نه نفر کنار هم ردیف نشسته اند و دستِ هر کدام هم یک پاکت چیپس دیده می شود که نگهش داشته اند تا درست وقتی تیتراژ ابتداییِ فیلم شروع شد، به شکلی هماهنگ و با سر و صدایی فراوان، پاکت ها را باز کنند و شروع کنند به خوردن. فیلم که آغاز می شود دیگر نمی شود چیزی شنید از بس که صدای خرت خرت پاکت ها زیرِ دستانِ آن ها و همچین خرت خرتِ چپپس ها زیرِ دندانشان بالاست. حالا تازه از کثیفی سالن، بعد از پایانِ نمایش فیلم هم می گذریم که بحثی کلی تر است و می شود تعمیمش داد به فرهنگ پایین اجتماعی ( برعکسِ ادعاهای فراوان در این زمینه ). در این پُست، با چند خوراکی متنوع در نقاط مختلف دنیا آشنا خواهیم شد. هله هوله هایی که البته چندان هم شکم پُر کن و دهان پُر کن و تنها برای گذراندن وقت به نظر نمی رسند بلکه خوراکی ای با ارزش غذایی بالا محسوب می شوند که برای آدم مفید هم هستند. (بیشتر…)
آخرین دیدگاه‌ها