نگاهی به فیلم ناممکن The Impossible

نگاهی به فیلم ناممکن The Impossible

  • بازیگران: نائومی واتز ـ اوان مک گرگور ـ تام هولاند و …
  • فیلم نامه: سرجیو سانچز براساس داستانی از ماریا بلون
  • کارگردان: خوآن آنتونیو بایونا
  • ۱۱۴ دقیقه؛ محصول اسپانیا؛ سال ۲۰۱۲
  • ستاره ها: ۲/۵ از ۵

سونامی

خلاصه ی داستان: خانواده ای پنج نفره برای تعطیلات به ساحلی زیبا در یکی از کشورهای آسیایی می روند اما ناگهان با یک سونامی ترسناک مواجه می شوند که زندگی شان را از هم می پاشد …

یادداشت: کارگردان با چنان تصاویرِ حیرت انگیز و ترسناکی سونامی را نشان می دهد که مو بر تنتان سیخ خواهد شد. دیدنِ بیست دقیقه ی آغازین فیلم، جسارت زیادی می خواهد. تصاویر پر قدرتی که از خرابی های ناشی از سونامی نشان داده می شود، اثرات این پدیده ی ترسناک را با تمام ابعاد فاجعه بارش پیش روی تماشاگر می گشاید. اینطوری ست که در یک ساعت ابتدایی فیلم، اصولاً داستان فراموشمان می شود از بس که کارگردان در نشان دادن فضای آپوکالیپتو گونه ی فیلمش موفق و از بس که در طراحی صحنه های عظیمی مثل آن بیمارستان که پر است از مصدوم و مجروح، دقیق عمل می کند. بعد از گیر افتادن مادر و پسرِ بزرگ در میان امواج و سپس در میان گل و لای، تصور می کنیم قرار است داستانِ رنج و مشقت این دو نفر را در تنهایی و مقابله با گرسنگی و جراحت و خونریزی دنبال کنیم تا به سرانجامی برسیم. انصافاً هم صحنه های درد کشیدنِ مادر و جزئیات دیگر بسیار باورپذیر و شکنجه آور از آب در آمده است اما درست از نیمه ی فیلم به بعد، با تمرکزِ روایت روی پدر که انگار با دو بچه ی کوچکش، خیلی ناگهانی سر و کله اش در داستان پیدا می شود، همه چیز فرو می ریزد. هر چه ماجرای مادر و پسر، جذاب جلو می رود، با آمدن پدر و سپس آن برخوردهای تصادفی افرادِ خانواده با یکدیگر، همه چیز خسته کننده و سطحی می شود. گرچه تماشاگر ضمن دیدن این موش و گربه بازی ها، تهِ دلش دوست دارد آنها بالاخره یک جوری بتوانند همدیگر را پیدا کنند و به هم برسند.

    در کنارِ هم ...

در کنارِ هم …

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم