نگاهی به فیلم اتاق پسر The Son’s Room

نگاهی به فیلم اتاق پسر The Son’s Room

  • بازیگران: نانی مورتی ـ لورا مورانته ـ جاسمین ترینکا و …
  • فیلم نامه: نانی مورتی ـ هیدرون شلیف ـ لیندا فرری براساس داستانی از نانی مورتی
  • کارگردان: نانی مورتی
  • ۹۹ دقیقه؛ محصول ایتالیا، فرانسه؛ سال ۲۰۰۱
  • ستاره ها: ۳/۵ از ۵

زندگی باید ادامه داشته باشد …

خلاصه ی داستان: خانواده ی سرمونتی، بعد از مرگ ناگهانی پسر جوانشان، دچار بحران روحی شدیدی می شوند. آن ها سعی می کنند به شکلی با این قضیه کنار بیایند …

یادداشت: با فیلم دلنشینی طرف هستیم که با روایتی مقطع، با انتخاب صحنه های برگزیده از زندگی یک خانواده که با بحرانی شدید و طاقت فرسا روبرو هستند، سعی می کند تماشاگر را با این مفهوم انسانی روبرو کند که با مرگ یکی از اعضای خانواده، زندگی تمام نمی شود. زندگی ادامه خواهد داشت. مورتی با هوشیاری،  دست به انتخاب گوشه هایی از زندگی این خانواده می زند طوریکه در شروع فیلم، با قطع شدن نا به هنگام چند سکانس ابتدایی، شوکه می شویم که چرا تدوین گر صحنه ها را اینطور به یکدیگر قطع کرده، اما هر چه جلوتر می رویم به این روند عادت می کنیم. متوجه می شویم که این نوع کات خوردن و پرش از صحنه ای به صحنه ی دیگر، جزوی از قوانین فیلم است؛ قرار است با این شیوه سرک بکشیم به گوشه و کنار زندگی این آدم های بسیار ملموس و معمولی.  مورتی با لطافت هر چه تمامتر، آدم هایی پیش رویمان می نشاند با تمامی ضعف ها و قوت های انسانی. نگاه کنید به گریه ی دختر، در اتاق پرو لباس، که صحنه ی تلخی ست و یا سکانس شهربازی رفتن جیووانی، درست بعد از مرگ پسرش؛ او گیج و حیران، در میان فضای شاد و پر از رنگ و نور، قدم می زند و سر آخر سوار یکی از وسایل بازی می شود، شاید که خودش را خالی کند و تلخی مرگ پسر را کمتر. فیلم درست عین خودِ زندگی ست؛ غذا خوردن خانواده کنار هم، گریه های تلخ مادر، معاشقه ی جیووانی و همسرش، حسرت خوردن های پدر که چرا در لحظات آخر زندگی پسر، وقت بیشتری به او اختصاص نداد که شاید اگر اینگونه می کرد، پسر حالا زنده بود و پیش آن ها …

بعد از مرگ پسر، شیرازه ی خانواده از هم می پاشد؛ مرد دیگر نمی تواند به حرف های بیمارانش در مقام یک روانشناس گوش بسپارد. حالا دیگر از شنیدن خاطرات بیمارانش گریه اش می گیرد، انگار که جای دکتر و بیمار عوض شده باشد. مادر خانواده، خُرد و خسته، بی حال و بی هوش، روزهایش را در فکر پسر می گذراند و کار خاصی نمی کند. دختر خانواده هم از دوست پسرش جدا می شود و با دعوایی که در مسابقه ی بسکتبال راه می اندازد، از تیم اخراج می شود. اما چیزی که دوباره آن ها را کنار هم قرار می دهد، یاد و خاطره ی پسرشان است که در دوست دختر پسرشان متجلی می شود. آن ها با دیدن دختر، انگار احساس بهتری پیدا می کنند و در آن صحنه ی آخر، از دید دختر که سوار بر اتوبوس از آن ها دور می شود، این خانواده ی حالا سه نفره را می بینیم که در ساحل آفتاب گرفته ی دریا قدم می زنند. انگار حالا می توانند، شده حتی کمی، خودشان را جمع و جور کنند. زندگی ادامه دارد، باید ادامه داشته باشد …

حسرتِ لحظاتِ دویدن با پسر ...

حسرتِ لحظاتِ دویدن با پسر …

یادداشتِ « ما یک پاپ داریم »، فیلمِ دیگرِ مورتی در « سینمای خانگی من » ( اینجا )

۹ دیدگاه به “نگاهی به فیلم اتاق پسر The Son’s Room”

  1. سینا گفت:

    چقدر این فیلمو دوست داشتم.بهترین فیلم مورتی.برنده به حق نخل طلا.وقتی داشتم مطلبتو می خوندم بغضم گرفت اونقدر که می خوام برم تو فیلم ها م پیداش کنم دوباره ببینمش.

  2. علی گفت:

    نمیدونم نسخه دوبله رو دیدید یا زیرنویس. دوبله مورتی رو جلال مقامی گفته و خیلی رو نقش نشسته..
    فیلم خوبی بود. ممنون از معرفی

  3. نیلوفر گفت:

    من این فیلم رو دوست داشتم و سر کلاس با استادمون تحلیلش کردیم و جالب بود برام که استاد بنده از فیلم رضایت کافی نداشتن و گفتن فیلم علی رغم اینکه نخل طلا گرفته ولی فیلم خوبی به حساب نمیاد . حالا چرا رو نمیدونم …؟

  4. مژگان گفت:

    سلام..یه جایی نوشتید” مورتی با لطافت هر چه تمامتر، آدم هایی پیش رویمان می نشاند با تمامی ضعف ها و قوت های انسانی. ”

    واسه همین لطافت اتفاقا صفت نچسب این فیلم هست….
    شور و هیجان خاصی نداره…بازی مورتی اصلا خوب نیست..
    واقعا دوستش نداشتم..نه اینو دوست داشتم نه ما یک پاپ داریم

  5. Saman گفت:

    در حد و اندازه فیلم های هالیوودی بود، نه بیشتر. شخصیت پردازی ها هم واقعا افتضاح بود. هرچی جلوتر میریم سلائق ما و دنیا و انتظاراتمون از “شاهکارهای هنری” پسرفت میکنه و این غم انگیزه. چند جا خوندم که اتاق پسر همتای شاهکارهای سینمای ایتالیاست! و این مضحک ترین و احساساتی ترین حرفی بود که خوندم. نمیفهمم چطور میتونیم این ملودرام آمریکایی طور رو در کنار آثار فلینی و پازولینی و آنتونیونی و دسیکا و… قرار بدیم! صرف گرفتن نخل طلا هم باعث نمیشه الکی یه کار معمولی رو این همه بزرگ کنیم.

  6. مصطفی قربانی گفت:

    سلام
    فیلم خوبی بود هرچند اگر بسیاری از داستانکهای موجود در فیلم به خصوص موضوع دزدی پسر به پرداخت بیشتری نیاز داشتند.

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم