نگاهی به فیلم جشن The Celebration

نگاهی به فیلم جشن The Celebration

  • بازیگران: اولریخ تامسن ـ هنینگ موریتزن ـ توماس بو لارسن و …
  • فیلم نامه: توماس وینتربرگ ـ موگنز روکف
  • کارگردان: توماس وینتربرگ
  • ۱۰۵ دقیقه؛ محصول دانمارک، سوئد؛ سال ۱۹۹۸
  • ستاره ها: ۴ از ۵

شصت سالگی

 

خلاصه ی داستان: شب تولد شصت سالگی پدر خانواده است. در عمارتی بزرگ و قدیمی، تمام اقوام و آشنایان جمع می شوند تا جشنی برپا کنند. کریستین، پسر ارشد خانواده هم در این جمع حضور دارد و بازی بدی را برای پدر ترتیب داده. رو شدن گذشته ی ترسناک این خانواده، همه چیز را بهم می ریزد …

یادداشت: در سال ۱۹۹۵ تعدادی از کارگردان های دانمارکی از جمله وینتربرگ، فن تریر، کریستین لورینگ و سورن یاکوبسن مانیفستی را که در طی ۴۵ دقیقه در کپنهاگ تنظیم کرده بودند، در سینمایی در پاریس خواندند. این کار توسط فن تریر انجام شد. هدف این مانیفست شکستن تمام قواعدی بود که سینمای کلاسیک و داستانگو وضع کرده بود. مثل کاری که پیشگامان موج نوی فرانسه انجام دادند. « جشن» اولین فیلمی ست که با تبعیت از این بیانیه ساخته شد. چند مورد از قوانین این بیانیه اینگونه است: فیلمبرداری در محل واقعی باید انجام شود. صحنه پردازی و طراحی صحنه ممنوع است. صدابرداری سر صحنه باید انجام شود. فیلم باید بدون موسیقی باشد. تمام فیلم باید با دوربین روی دست فیلمبرداری شود. فیلم باید رنگی باشد. نورپردازی در صحنه ممنوع است. پرداخت صحنه های حادثه ای ممنوع است و … اینها تنها چند مورد از موارد زیاد این بیانیه است که البته الان دیگر چندان اجرا نمی شود که اگر قرار بود اجرا شود طبیعتاً فن تریر نباید مثلاً «ملانکولیا» را می ساخت. فیلم « جشن» به معنی واقعی کلمه یک فیلم دگمایی ست. در قسمت بامزه ای از فیلم، جایی که مهمان ها در حال ورود به عمارت هستند، دست کریستین به دوربین برخورد می کند اما فیلمبرداری ادامه پیدا می کند. فیلم چنان مسئله ی بغرنج و عجیبی را مطرح می کند که باید دل شیر داشته باشید تا بتوانید تماشایش کنید. وینتربرگ که او را در نقش کوتاه راننده ی تاکسی می بینیم، شالوده ی پوسیده و نخ نمایی یک خانواده ی ثروتمند را نشانمان می دهد و پرده از رازی برمی دارد که هر کسی جرات شنیدنش را ندارد. هر چند در جاهایی ممکن است کمی خسته تان کند اما بعد ناگهان داستان به جاهایی می رسد که مطمئناً موهای تنتان را سیخ خواهد کرد.

(( امشب شب تولد 60 سالگی پدرمه و اوضاع داره بهم می ریزه. ))

(( امشب شب تولد ۶۰ سالگی پدرمه و اوضاع داره بهم می ریزه. ))

۷ دیدگاه به “نگاهی به فیلم جشن The Celebration”

  1. mina گفت:

    سلام من این فیلم رو ندیدم ولی خیلی دوست دارم ببینم.میتونید راهنمایی کنید از کدوم سایت میتونم دانلودش کنم.ممنونم

    • damoon گفت:

      سلام
      متأسفانه چون من خودم فیلم ها را دانلود نمی کنم، خبر ندارم چطور می شود دانلودشان کرد. در گوگل اگر سرچ کنید، حتماً سایتی برای دانلود کردنش پیدا خواهد شد.

  2. اِلسا گفت:

    سلام
    تو صفحه تون به سینمای بتی دیویس زیاد نپرداختید یا اصلاً نپرداختید؟
    اگر قبلاً این سؤال رو پرسیدم متأسفم. یادم نمی آد.

    چرا زیاد بتی دیویس تحویل گرفته نمی شه؟ با اون کارنامه درخشانش؟

    • damoon گفت:

      موردی پیش نیامده که به بت دیویس بپردازم. راستش خبر ندارم چرا تحویل گرفته نمی شود! از کجا می دانید تحویل گرفته نمی شود؟! در کجا تحویل گرفته نمی شود؟!

  3. اِلسا گفت:

    مثلاٌ آدری هپبرن یا کاترین هپبرن چون خوشگل تر بودن زیاد تحویل گرفته شدن. ولی فقط مقایسه کنیم کارنامه هنری شون رو با هم یا اصن این کارو نکینم…

    نقشش تو روباهان کوچک که درخشان بود و هیشکی مثلِ اون نمی تونست از پسش بر بیاد(به خوبی اون دست کم)
    چه بر سر بیبی جین آمد
    جزبل
    همه چیز درباره ایو
    و حتی آقای اسکفینگتن و باقی فیلم هاش……

    در بینِ منتقد ها و اینا منظورم بود و بعدش مردم
    یادمه فوت که کرد مجله فیلم ولی یه پرونده مفصل براش ترتیب داد. حسابی شکوهمند. شاید الان اگه ببینم اون پرونده رو به نظرم شکوهمند نیاد.
    حواسم باشه از این به بعد درست اسمش رو بنویسم: بت دیویس

  4. اِلسا گفت:

    سلام
    فیلم نخل طلای کن رو گرفته؟ یا جایزه داوران رو اون سال؟

    از دیدنش اذیت شدم. برعکسِ فیلم شکار
    اون همه استفاده از دوربین روی دست؟

    • damoon گفت:

      فیلم جایزه ی ویژه ی هیات داوران را گرفته. دانستنش کار بسیار ساده ای ست! اما اینکه اذیت شدید، خب قرار بر همین بوده! اما ماجرای دوربین روی دست: وینتربرگ و لارس فون تریر، نظریه ای به نام «دوگما ۹۵» ساخته بودند که یکی از مواد ده گانه اش استفاده از دوربین روی دست بود. این فیلم هم بر طبق همین نظریه ساخته شده است، هر چند بعدها هم وینتربرگ و هم تریر و هم بقیه ای که از این نظریه پیروی می کردند، از قوانین خود عدول کردند و دوباره خواستند این قدر سفت و سخت نگیرند و مثل آدم فیلم بسازند!

پاسخ دادن

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سینمای خانگی من – نقد و بررسی فیلم