بخشی از کتاب « پرسش های زندگی » نوشته ی فرناندو سَوَتِر

اگر خود زندگی « معنایی » نداشته باشد ـ از آنجا که همه معناها مستقیم یا غیرمستقیم به آن بازمی گردند ـ آیا باید به این نتیجه یأس آور برسیم که زندگی بیهوده است؟ یقیناً خیر. ما چیزی را « بیهوده » می نامیم که باید معنایی داشته باشد، اما ندارد. اما آنچه « نباید » معنایی داشته باشد، چون خارج از قلمرو قصدمندی قرار دارد، « بیهوده » نیست. به همین ترتیب، شخص یا حیوانی را که نمی تواند ببیند « نابینا » می نامیم، اما نمی توانیم بگوییم یک سنگ « نابینا » است، مگر آنکه در قالبی استعاره ای صحبت کنیم. انسانها یا حیوانات باید بتوانند ببینند و دیدن یکی از تواناییهای آنها است، اما این مطلب به هیچ وجه در مورد یک سنگ مصداق ندارد. اینکه زندگی نباید معنایی داشته باشد بیهوده نیست، چون ما قصدی را نمی شناسیم که به زندگی باز نگردد، و پرسشهای فراسوی قصدمندی درباره معنا، بی معنا هستند! آنچه واقعاً « بیهوده » است این نیست که زندگی معنایی ندارد، بلکه اصرار بر ضرورت معنادار بودن آن است.

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

از میانِ فیلم ها ۶

• جوزف ( همفری بوگارت ): برام مهم نیست اونا چقدر خوبن. من که نمی ذارم احساساتم بهم غلبه کنه. ما خیال داریم فرار کنیم و این تنها فرصتمونه. ما برای دزدی از اونا اومدیم اینجا و همینکارو هم می کنیم. محکم می زنیم توی سرشون، چشاشونو در میاریم، گلوشونو می بُریم، البته بعد از اینکه ظرفا رو شستیم.

« ما فرشته نیستیم » ساخته ی مایکل کورتیز (بیشتر…)

بخشی از مجموعه ی شعر طنز « پسته لال سکوت دندان شکن است » اثر اکبر اکسیر

کانگوروها همه جا هستند

آستارا یا استرالیا، چه فرقی می کند؟

با آنکه چهارپایند

روی دو پا راه می روند

با آنکه بال ندارند، خوب می پرند

خسته که شدند

روی دم خود می ایستند و کیسه می دوزند

کیسه داران، همه جا هستند!

***

پدران من، همه چوپان بودند

اما من، گوسفند شدم

حالا اگر اجازه می فرمائید

سرم را می اندازم پائین

و از خیر این شعر می گذرم!

بخشی از نمایشنامه ی « تانگو » اثر اسلاومیر مروژک

آرتور: مردها فقط واسه جبران فقدانِ تخیل شون بود که مفهوم شرف رو اختراع کردن.

     

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

بخشی از رمانِ « مارگریتا دُلچه ویتا » اثر استفانو بنّی

من که الان بچه ای هستم که تاریخ مصرف کودکی اش، رو به انقضاست فکر می کنم:

اولاً ) بزرگ ترها دیگه هیچی واسه یاد دادن به ما ندارن.

دوماً ) خیلی خوب می شه اگه تصمیمات اصلی رو ما بگیریم و انشاهای مدرسه با موضوعات ضدّ جنگ رو اونا بنویسن.

سوماً ) باید از ساختن فیلم هایی که توشون عدالت پیروز می شه دست بردارن و در عوض بلافاصله بعد از بیرون اومدن از سالن سینما، کاری کنن که عدالت واقعاً پیروز بشه.

آره دیگه من اینجوری ام، اهل بحث و جدل.

پانوشت: نوشته های فوق العاده ی آقای بنّی را حتماً بخوانید، مخصوصاً “کافه ی زیر دریا”یش که عالی ست.

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.