در دنیا چه نیرویی می‌تواند در مغز زنی اطمینان مسلمی ایجاد کند مگر اراده درونی خودش. زن‌ها، مخصوصاً زن‌هایی که زیاد سختی کشیده‌اند، حرف هیچ‌کس را باور نمی‌کنند. حتی چیزهایی که با چشم خودشان می‌بینند، تمامش را باور نمی‌کنند. فقط وقتی غریزه درونی آن‌ها چیزی به آن‌ها بگوید، قبول دارند. فقط به آهن آبدیده درون سخت و دیرباور خودشان اعتقاد دارند.
توضیح: املای کلمات، فاصله‌گذاری‌ها، علائم و به طور کلی ساختار نوشتاری این متن عیناً از روی متن کتاب پیاده شده است.
پی‌نوشت: اسماعیل فصیح، یکی از نویسندگان مورد علاقه‌ی من است که داستان‌هایش را با لذت می‌خوانم. یک نویسنده‌ی به معنای واقعی کلمه «ایرانی» که در داستان‌های پرپیچ‌وخمش می‌توانید کوچه‌پس‌کوچه‌ها و ساختار شهر و مردمش را به‌خوبی حس کنید. این اولین رمان فصیح است.
پاسخ دادن