کوتاه درباره‌ی چند فیلم؛ هشتادوچهار
۱
- نام فیلم: درخت گردو
- کارگردان: محمدحسین مهدویان
- محصول: ۱۳۹۸
قادر کارگر ساختمان است و همراه با زن و سه بچه‌اش در نواحی مرزی روزگار می‌گذارد تا این که یک روز هواپیماهای عراقی، بمب‌های شیمیایی‌شان را در اطراف محل زندگی آن‌ها خالی می‌کنند و خانواده‌ی قادر، همگی شیمیایی می‌شوند. قادر باید خانواده را به بیمارستان برساند و راه حلی پیدا کند…
بیرون کشیدن داستانی واقعی از دل جنایت‌هایی که طی جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد البته که خوب است اما پرسش این‌جاست که نشان دادن پوست‌های تاول‌زده و جسدهای بی‌جان و تدارک صحنه‌های اشک‌انگیز و حال‌به‌هم‌زن چه مزیتی دارد و به چه قیمتی؟ فیلم به جای شخصیت‌پردازی و تمرکز روی داستانش، چنان روی لحظه‌های اعصاب‌خردکن تمرکز کرده که از حد تحمل آدم خارج است. طبیعتاً به تصویر کشیدن این صحنه‌ها، زبردستی مهدویان را بیش از پیش نشان می‌دهد اما نهایت ماجرا چیست؟ این که این اتفاق‌ها با همین جزییات و قطعاً دردناک‌تر و هول‌انگیز در واقعیت هم پیش آمده، غیرقابل‌انکار است اما بازسازی موبه‌موی‌شان بدون این که در تاروپود شخصیت‌پردازی درست و داستان‌پردازی پروپیمان و ساختار حسابی جا خوش کند، چه اتفاق مهم و چه هنری است؟ (بیشتر…)
آخرین دیدگاه‌ها