نگاهی به فیلم سونات توکیو Tokyo Sonata
- بازیگران: ترویوکی کاگاوا ـ کیوکو کوزومی ـ یو کویاناگی و …
- فیلم نامه: کیوشی کوروساوا ـ ساچیکو تاناکا براساس داستانی از ماکس مانیکس
- کارگردان: کیوشی کوروساوا
- ۱۲۰ دقیقه؛ محصول ژاپن، هلند، هونگ کونگ؛ سال ۲۰۰۸
- ستاره ها: ۳ از ۵
یک خانواده ی ژاپنی
خلاصه ی داستان: پدر خانواده ی ساساکی، از کار اخراج شده و نمی خواهد بقیه ی اعضای خانواده از این موضوع آگاهی پیدا کنند. این در حالی ست که پسر کوچک خانواده به نواختن پیانو علاقه ای وافر نشان می دهد اما با مخالفت پدر مواجه می شود …
یادداشت: فیلم با داستانی روان، دیالوگ هایی ملموس و روزمره و کلاً ساختاری جمع و جور و موجز، به زندگی یک خانواده ی امروزی در ژاپن می پردازد که با بحران روبرویند. هر کدام از اعضای خانواده با مشکلی مواجه است و کوشش می کند تا به نوعی آن را رفع کند. پدر خانواده که از کار اخراج شده، به هر چیزی چنگ می زند تا ماجرا پیش خانواده اش لو نرود. روزها را به دنبال کار اینطرف و آنطرف می رود و حتی در صف غذای مجانی که برای گداهای شهر تدارک دیده شده، می ایستد تا غذا بخورد. از آنسو پسر بزرگش که حیران و سرگردان به نظر می رسد، هر بار به دنبال کار جدیدی ست تا در نهایت تصمیم می گیرد به ارتش آمریکا بپیوندد. مادر هم به عنوان ستون خانه، فقط غذا می پزد و رفت و روب می کند و تر و خشک. در این میان تنها پسر کوچک است که انگار هدفی والا در زندگی دارد و تکلیف خودش را می داند. او عاشق پیانو است و به قیمت پرداخت نکردن مخارج مدرسه اش هم که شده باشد، پولش را خرج تعلیم پیانویش می کند. نویسنده و فیلمساز البته تلخی موجود در این زندگی را با طنازی های خاصی قابل تحمل می کند. اما مشکل کار زمانی ست که نیم ساعتی پایانی اثر، ناگهان تغییر فاحشی، هم در روایت داستان، هم در نوع و لحن دیالوگ ها بوجود می آید. آن بازگشت زمان به عقب و دیدن داستان از زاویه ای دیگر و بعد از آن دزدی که وارد خانه می شود و زن را گروگان می گیرد و زن شبی را در کلبه ی کنار دریا می گذراند، با فضای رئال و ملموسِ یک ساعت و نیم اول فیلم شدیداً متفاوت است و آسیب جدی ای به جذابیت کار می زند. ضمن آنکه تحول شخصیت ها هم بسیار ناگهانی ست. اعضای خانواده هر یک به نوعی از خانه دور می مانند و تجربه ای متفاوت را از سر می گذرانند و در نهایت باز هم به خانه برمی گردند و پایانی نه چندان قابل باور را بر پایان اثر تحمیل می کنند.
خانواده …
آدمهای این فیلم (پدر،مادر،پسر بزرگ وپسر کوچک)اعضای یک خانواده خوبند اما مشکل اینجاست که در اثر پایبندی به سنتها درکنار هم مانده اند وهر یک در واقع در حال فروخوردن آرزوها وخواسته ها و هویت واقعیشان هستند.همه آنها نیازمند یک انقلاب در زندگی هستند وبعد از آن همگی با آرامشی بیشتر دور هم جمع می شوند.انتخاب واژه سونات هم به همین معناست:سونات بسیار آرام شروع می شود،به اوج می رسد ودوباره آرام می شود.
توضیح خیلی خوبی بود. مخصوصاً درباره ی شباهت واژه ی سونات با داستان فیلم. ممنون.
فیلمیه خوبیه. حس وحال بیگانگی اعضای خانواده با یکدیگر رو خوب انتقال میده. در کل عاشق فیلمای ژاپنی هستم
این فیلم من رو یاد مسخ انداخت، شخصیت مسخ که بعد از اخراج از کار و طی یک شب تبدیل به سوسک میشه. توی این فیلم هم این ماجرا میخواد اتفاق بیفته. شخصیت اصلی که از کار اخراج میشه بحرانها شروع میشن، سعی میکنه برای حفظ آرامش خانواده، مسئله رو از اونا مخفی نگه داره، اما آیا فقط نداستن این موضوع میتونه آرامش رو حفظ کنه؟ نه، بحث اصلی پوله؛ بحران با مخالفت پدر برای کلاس پیانو شروع میشه. فقر؛ ماحصل بیکاریه و ماحصل فقر تباهیه. وقتی فقر وارد خونه شد پسر کوچیک مجبور به مخفی کاری از والدین شد، پسر بزرگ به ناچار عضو ارتش شد و مجبور شد کلی آدم بکشه، که بعدا فهمید اشتباه هم بوده، زن خانه به تباهی کشیده شد و مرد خانه… این بحرانها تا زمانی ادامه داشت که ساساکی باز کار پیدا کرد و حقوق گرفت، و آرامش به زندگی برگشت.
نیم ساعت آخر اوج خلاقیت فیلم بود، با نظر شما مخالفم، تغییر فضا از رئال به سوررئال نه تنها فیلم رو خراب نکرد بله زیباتر هم کرد.