پوستر هشتم

 می‌خواهیم برگردیم به دوران اولیه‌ی سینما. اوایل دهه‌ی بیست میلادی و فیلمی که احتمالاً بارها آن را دیده‌اید. یکی از عجیب‌ترین و غم‌انگیزترین و بهترین فیلم‌های نابغه‌ی بزرگ، چارلی چاپلین و یکی از شاهکارهای تاریخ سینما. بچه از آن فیلم‌هایی‌ست که هر چه می‌گذرد، تروتازه می‌مانند. انگار گذشت زمان هیچ تأثیری روی‌شان نمی‌گذارد. در حالی که سینما هنوز قدم‌های اولیه‌اش را برمی‌داشت و در این میان بازیگران هم برای یافتن تکنیک‌های بازیگری  روش‌های مختلفی را می‌آزمودند، بازی حیرت‌انگیز جکی کوگان شش ساله که پابه‌پای نابغه‌ی بزرگ پیش می‌آید واز خود نبوغ نشان می‌دهد هنوز هم آدم را حیرت‌زده می‌کند. جکی تبدیل می‌شود به اولین بازیگر کودکی که به معنای واقعی کلمه، جلوی دوربین هنرنمایی می‌کند. بده‌بستان او و چارلی یکی از بهترین بده‌بستان‌های تاریخ سینماست.  

اما احتمالاً پوستر این فیلم را هم زیاد دیده‌اید. در نگاه اول، ساده به نظر می‌رسد. چیز خاصی ندارد. اما باید کمی بیش‌تر به این نقاشی فوق‌العاده خیره شد. عشقی که چارلی در طول روایت به این پسربچه پیدا می‌کند، با این نقاشی کامل می‌شود. در واقع در ادامه‌ی فیلم، این پوستر جذاب با رنگ‌های گرم و خیره‌کننده‌اش است که بار این علاقه و محبت را به دوش می‌کشد. کافی‌ست به چهره‌ی پسربچه و چارلی دقت کنید تا متوجه منظورم بشوید. البته فقط هم بحث نگاه و چهره‌ی آدم‌ها نیست؛ طوری که چارلی پسربچه را در آغوش کشیده و دست‌هایش را دور او حلقه کرده هم به‌خوبی نشان می‌دهد در فیلم چه می‌گذرد. این پوستر از نظر من یکی از بهترین پوسترهای تاریخ سینماست و هنوز هم دیدنی و عمیق. درست مانند بچه. درست مانند دیگر فیلم‌های این نابغه.