بهترین سکانس‌های افتتاحیه
- این یادداشت در شماره ۱۷ مجله «فیلم امروز» منتشر شده است
- رسم‌الخط این یادداشت بر طبق رسم‌الخط مجله «فیلم امروز» تنظیم شده است
در شماره ۱۷ «فیلم امروز» یک نظرسنجی بامزه برگزار شد درباره بهترین سکانس‌های افتتاحیه فیلم‌های ایرانی و خارجی. قرار شد تنها پنج سکانس انتخاب کنیم؛ کار طاقت‌فرسایی که درباره فیلم‌های خارجی، تقریباً غیرممکن است. اما خلاصه نشستم و پنج تا از اولین سکانس‌هایی که به ذهنم می‌رسید را ردیف کردم. حداقل در قسمت فیلم‌های خارجی، پنج‌تایی که انتخاب کردم، اولین‌هایی هستند که به ذهنم خطور کردند، نه لزوماً بهترین‌ها.
.
سکانس‌های افتتاحیه فیلم‌های ایرانی
شب قوزی (فرّخ غفاری، ۱۳۴۲): پیوند نقاشی و رقص شکم و موزیک ایرانی، ملغمه عجیبی است که طنزی سیاه از آن تراوش و در ادامه به کلیت فیلم هم نفوذ می‌کند.
اجاره‌نشین‌ها (داریوش مهرجویی، ۱۳۶۵): تماشای تهران اواسطِ دهه شصت به‌شدت نوستالژیک است. این سند مهرجویی‌ست درباره تهرانی که هنوز این‌قدر آشفته نشده بود.
طلای سرخ (جعفر پناهی، ۱۳۸۱): نمایی بدون قطع و طولانی که پایان کار است، اما در ابتدا می‌بینیمش تا تأکیدی باشد بر رنگ سرخ طلا.
دایره‌زنگی (پریسا بخت‌آور، ۱۳۸۶): جعبه کبریتی که داخل جوی‌های تهرانِ دهه هشتاد افتاده، همراه با موسیقی امیر توسلی که براساس تم شوشتری استاد ابوالحسن صبا تنظیم شده، پیونددهنده آدم‌های داستان است. ضمن این‌که متوجه می‌شویم جوی‌های خیابان‌های تهران زمانی چه تمیز و پرآب بود!
آفریقا (هومن سیدی، ۱۳۸۹): یکی از بهترین و واقعی‌ترین تعقیب‌وگریزهای سینمای ایران؛ پرانرژی، جذاب، با همراهی یک موسیقی پرالتهاب به انتخاب خودِ سیدی.
.
سکانس‌های افتتاحیه فیلم‌های خارجی
افتتاحیه‌های فیلم‌های خارجی بیش از آن چیزی هستند که به‌راحتی به یاد آورده شوند، به‌خصوص با حافظه ضعیفِ من!
روزی روزگاری در غرب (سر جو لئونه، ۱۹۶۸): صدای مگس، صدای شکستن انگشت‌ها، صدای چکه آب روی صورت و کلاه، صدای قژقژ بادنما، صدای سوت قطار … تنها سکانس افتتاحیه تاریخ سینما که می‌توانست تا ابد ادامه پیدا کند.
جیغ (وس کری‌ون، ۱۹۹۶): شوکه‌کننده، ترسناک، بی‌پروا.
نجات سرباز رایان (استیون اسپیلبرگ، ۱۹۹۸): تکان‌دهنده‌تر از سکانس ساحل اوماها در نورماندی به عمرم ندیده‌ام.
پنجره عقبی (آلفرد هیچکاک، ۱۹۵۴): به این می‌گویند ساختن پیش‌زمینه برای شخصیت اصلی، بدون حتی یک کلمه!
چشمان مار (برایان دی‌پالما، ۱۹۹۸): نمونه‌ای‌ترین افتتاحیه فیلم‌های دی‌پالما؛ حسابی دی‌پالمایی!
خسته نباشید.
واقعا همینطور که در ابتدای مطلب گفتید کار طاقت فرساییه،ولی بهش که فکر کردم اینا به ذهنم رسید:
A Serious Man
خوفناک و رازآلود به معنای واقعی کلمه.
میتونیم به عنوان یه فیلم کوتاه بطور مستقل از کل فیلم در نظرش بگیریم.
کوئنها گفته بودن هیچ ربطی نداره به کل فیلم،عجیبه…
Antichrist
شیطنت آمیز تر و بیمارتر از این اپنینیگ ندیدم.
فقط از خود فون تریه بر میاد همچین چیزی
۲۰۰۱:A Space Odyssey
چه باید گفت؟
واقعا نمیدونم.
شاهکار شاهکار شاهکار
Gangs of New York
اوج لذت سینمایی،خون و خونریزی،وسط برف،اوج لذت بصری،اسلوموشن،موسیقی جذاب،دنیل دی لوئیسی و لیام نیسونی که با ابهتشون چشمها و دلها رو تسخیر میکنن،چه شروعی.
خیلی هم عالی … ممنون
درود دامون عزیز
ارادت
این فیلم سرباز رایان را دوست دارم دوباره ببینم. سالها قبل بچه بودم دیدم و نتونستم کامل و درست ببینم. ولی ی جاهایی از فیلم ک سربازها تو یک دشت هستن را یادمه هنوز