پوستر هجدهم
کسی پشت در ساخته‌ی فیلم‌سازی مهجور به نام نیکولاس گشنر (یا شاید هم گسنر!) است که سال ۱۹۷۱ ساخته شده. از همان ابتدا ترکیب بازیگران فیلم کنجکاوی‌برانگیز است. فکرش را هم نمی‌کردم آنتونی پرکینز با چارلز برانسون در فیلمی همبازی شده باشند، آن هم یک اثر جنایی/رازآلود! قضیه از این قرار است که آنتونی پرکینز، که یک دکتر معروف است، چارلز برانسون را به بهانه‌ی درمانِ فراموشی‌اش به خانه می‌آورد. برانسون شخصیتی‌ست که هویتش گم شده و نمی‌داند کیست. پرکینز در طول فیلم، ذره‌ذره هویتی جعلی به برانسون می‌بخشد تا به چیزی برسد.
ایده‌ی جذاب و بکر داستان، همراه با موقعیت بسته‌ی شخصیت‌ها که اغلب در چهاردیواری خانه‌ی دکتر محبوس هستند و یک پایان‌بندی آوانگارد و دیدنی، کسی پشت در را تبدیل به فیلمی دلپذیر می‌کند. اما پوستر هم به همان اندازه دلپذیر است. پوستری که مفهوم کلی فیلم و اتفاق‌های داستان را در خود جای داده است و به بهترین شکل ممکن، با یک ایده‌پردازی درست و طراحی مناسب، جان کلام را به مخاطب منتقل می‌کند. برانسون در پی یافتن هویت خود و اتفاق‌هایی که برایش افتاده می‌گردد. ایده‌ای که در آن درِ روی سر یک شخص ما را به ذهن او فرو می‌برد، از همین موضوع نشات می‌گیرد. اَشکال طراحی‌شده برای حروفی که با آن نام فیلم را نوشته‌اند، شبیه تابلوی «ورود ممنوع» است و کارکرد آن دقیقاً باز هم به بحث هویتی داستان راه می‌بَرَد؛ وقتی شخصیت بی‌هویت داستان، راز زندگی‌اش را می‌فهمد، همه چیز از بین می‌رود. کسی پشت در فیلم جالبی‌ست که پوسترش کمک می‌کند تا بهتر درکش کنیم. (بیشتر…)
آخرین دیدگاهها