روزنوشت های سی اُمین جشنواره ی فیلم کوتاه تهران – قسمت چهارم

خب، امروز هم روز چهارم نمایش فیلم ها بود و موفق شدم چند تایی فیلم ببینم که به روال روزهای گذشته، همچنان آثار خوبی  نبودند. چه بخش فیلم های ایرانی و چه بخش فیلم های خارجی. ضمن اینکه همچنان بی نظمی در ساعات پخش فیلم ها ادامه داشت. سأنسی که باید مثلاً یک ساعت و نیم زمان ببرد، یک ساعت و پنجاه دقیقه زمان می بُرد و این باعث می شد سأنس بعدی را بلافاصله آغاز کنند و آدم هایی که می خواستند سأنس بعدی را هم دنبال کنند، فرصتی برای نفس کشیدن و احتمالاً دستشویی رفتن نداشتند. بهرحال مثل اینکه امسال کسانی که جدول پخش را تنظیم کرده بودند، زمانِ فیلم ها را در جدول جشنواره، بدونِ احتسابِ تیتراژ ابتدایی و انتهایی نوشته بودند! (بیشتر…)

روزنوشت های سی اُمین جشنواره ی فیلم کوتاه تهران – قسمت سوم

چیزی که امروز بدجوری همه را اذیت کرد، برنامه ریزی غلط نمایش فیلم ها در سالن شماره ی دو بود. معلوم نبود به چه دلیل، سأنسی که باید یک ساعت و ربع طول می کشیده، نزدیک به سی دقیقه بیشتر طول کشید و همین امر باعث شد تمام سأنس ها تا آخرین لحظه، دچار بهم ریختگی شود و برنامه ریزی را برای بیننده هایی که می خواستند خودشان را با سالن های دیگر هماهنگ کنند، سخت و حتی غیرممکن کند. از یکی از مسئولین سینما که علت این آشفتگی زمانی را پرسیدم، آنقدر به در و دیوار زد که آخر سر خودم پشیمان شدم از سئوالی که پرسیدم و در نهایت هم نفهمیدم علت این بی نظمی چه بود. بهرحال یاد گرفته ایم که در اینجور موارد دندان را بگذاریم روی جگر و حرف نزنیم. من هم گذاشتم و نزدم. البته من تنها نبودم، همه دندان هایشان را گذاشته بودند روی جگرشان! متأسفانه در روز سوم هم آمار فیلم های خوب، از تعداد انگشتان یک دست هم تجاوز نمی کردند. نمی دانم من بد فیلم هایی را برای دیدن انتخاب می کنم یا آنهایی هم را که نمی بینم، مثل این هایی که می بینم، دچار مشکلات عدیده هستند؟ معضل عمده ای که چه در فیلم های خارجی و چه در فیلم های داخلی ( مخصوصاً در فیلم های داخلی، علاوه بر همه ی مشکلاتِ دیگر ) دیده می شود، معضل نبودِ یک طرح و فیلم نامه ی خوب است. همه ی فیلم ها مشخصاً از این کمبود رنج می برند. این باعث شده سطح فیلم ها نسبت به دوره های گذشته، بسیار پایین تر باشد. (بیشتر…)

روزنوشت های سی اُمین جشنواره ی فیلم کوتاه تهران – قسمت دوم

امروز روز دوم نمایش فیلم ها بود. سخت ترین کار در هر جشنواره ای، انتخاب درست فیلم ها و تنظیم ساعت برای دیدن آثار مورد نظر است در عین حالی که فیلم های دیگر را هم از دست ندهیم و تداخل نداشته باشیم. این قضیه مخصوصاً درباره ی جشنواره ی فیلم های کوتاه که در هر سآنس، بیش از هفت هشت فیلم نمایش داده می شود، نمود بیشتری دارد و بالطبع زمانبندی هم سخت تر است. ضمن اینکه برعکس سال های قبل، امسال هیچ فیلمی باز پخش نمی شود و این کار را سخت تر هم کرده است. نسبت به روز قبل، امروز کمی شلوغ تر بود و مطمئناً طی روزهای آینده شلوغ تر هم خواهد شد. اما برویم سراغ فیلم هایی که امروز در بخش های مختلف، موفق به دیدن شان شدم با این توضیح که امروز فیلم بلند « سر به مهر » ساخته ی هادی مقدم دوست هم نمایش داده شد که به زودی یادداشتی بر آن در سایت قرار خواهد گرفت. (بیشتر…)

روزنوشت های سی اُمین جشنواره ی فیلم کوتاه تهران – قسمت اول

از امشب، هر شب، تا پایانِ سی امین دوره ی جشنواره ی بین المللی فیلم کوتاه تهران، سعی می کنم درباره ی گزیده ای از فیلم های کوتاهی که موفق به دیدنشان شدم، بنویسم و شما را در ضیافتِ این جشنواره ی مهم، که تولد سی سالگی اش را جشن می گیرد، شریک کنم. از آنجایی که تعداد فیلم هایی که هر روز می بینم، زیاد هستند و به اجبار باید هر شب، یادداشت های همان روز را بنویسم، در نتیجه سعی خواهم کرد خیلی مختصر و مفید درباره ی اتفاقات همان روز حرف بزنم؛ اتفاقات حاشیه ای و چند خطی هم درباره ی فیلم هایی که دیدم. پس قسمت اول از این گزارش را خواهید خواند و به تدریج، هر شب، تا پایان جشنواره، این گزارش ادامه خواهد داشت. (بیشتر…)

اندر حکایت بی علاقگی به کار با تم فیلم و سینما!

اتفاقی که چند مدت قبل پیش آمد، بر آنم داشت تا این یادداشت کوتاه را بنویسم و آن اتفاق را به شکلی، تعمیم بدهم به ایرادی فراگیرتر که جامعه ی ما به شدت از آن رنج می برد. من به این ایده به شدت معتقدم که آدم اگر حتی روزنامه فروش هم باشد، باید بهترین روزنامه فروشِ شهرش باشد. روزنامه فروشی که باید تا تهِ خطِ کارش رفته باشد و بداند که: کدام روزنامه پرفروش تر است؟ کدام کم فروش تر؟ کدام سیاسی ست و کدام هنری؟ کدام زرد است و کدام غیرزرد؟ ( در مقابل اصطلاح « زرد » واژه ی دیگری به ذهنم نرسید که به جای روزنامه های غیرزرد بگذارم که معنای مقابلش را بدهد! ) کدام روزنامه مقالات بهتری دارد؟ اصلاً کدام نشریه ارزش خریدن دارد و کدام ندارد؟ یک روزنامه فروشِ خوب، باید این چیزها را بداند. چون یا آدم کاری نمی کند یا وقتی می کند باید تا تهش برود. متأسفانه چارچوب غلط اجتماعی ما، مشکلات اقتصادی شدید و صد البته ساختار ناسالم و ناموزون فکری و روحی آدم ها، موجب می شود هیچ کس از کاری که می کند راضی نباشد. فقط کافیست یک بار که داخل تاکسی نشسته اید، بیشتر به حرف ها دقت کنید؛ امکان ندارد راننده ننالد از زندگی و بد و بیراه نگوید به کار و کاسبی اش! بی برو برگرد همه شاکی اند. از همه چیز شاکی اند غیر از خودشان! عالم و آدم را در این « زندگی کوفتی » ( نقل به مضمون! ) مقصر می دانند غیر از خودشان را. شاید بگویید خودتان ماشین دارید و هیچ وقت با چنین چیزهایی برخورد نکرده اید. خب خوش به حالتان که خبر از پیاده هایی مثل من ندارید! اما من روش ساده تری پیشنهاد می کنم: بروید سرِ چهار راه و اولین نفری را که دیدید، سئوال کنید از اوضاع زندگی اش راضی ست یا نه. جوابش پیش من است؛ نود و نه درصد و نیم چنین پاسخ هایی خواهند داد: (( با این گرونی دیگه چه حال و اوضاعی! )) یا (( افتضاحه آقا! برو دلت خوشه! )) یا (( گرفتاریم! گرفتار! )) یا ((  دیگه وقتی یه کیلو گوجه باشه فلان قدر، چه انتظاری داری برادرِ من؟! )) و یا اگر خیلی آدم خوش بینی باشد و خیلی دستِ بالا گرفته باشد، چنین جوابی می دهد: (( یه نفسی میاد و می ره خلاصه! )) که این یعنی خیلی خوش بین است! بهرحال جواب ها چیزی در این مایه ها خواهد بود. نمی خواهم بحث جامعه شناسانه راه بیندازم که اصلاً کارِ من این نیست و سوادش را هم ندارم اما تجربه چیز با ارزشی ست که آدم کم کم به آن می رسد.  آدم ها فقط و فقط کمبودها را به دولت و گرانی و این چیزها مربوط می دانند غافل از اینکه خودشان چاهی هستند از انواع و اقسام کمبودها. اما خب، راحت تر است که همه چیز را گردنِ دیگری بیندازیم دیگر! نه؟! (بیشتر…)

سینماهایی که تبدیل به خرابه شدند – قسمت دوم

بخش اول این گزارش را در همین سایت خواندید ( اینجا ) و حالا این هم بخش دوم و آخر. (بیشتر…)