قاب روز – سیزده

سال‌ها پیش پروژه‌ی جادوگر بلر تکان‌مان داد. فیلمی که ساب‌ژانر «فاوند فوتیج» را از پدرانی مثل کانیبال هولوکاست (روجرو داُداتو، ۱۹۸۰) به ارث برده بود و قرار بود مانند آن مستند به نظر برسد، اما با کارکردی متفاوت. ما که هنوز به این نوع فیلم‌ها عادت نداشتیم، با تماشایش حسابی غافلگیر شدیم و حتی نزدیک بود تمام آن اتفاق‌ها و آدم‌ها را باور کنیم. فیلم که با بودجه‌ای اندک ساخته شده بود، چنان در دنیا سروصدا کرد که کارگردان‌های جوانش یک‌شبه، ره صدساله رفتند و معروف شدند. آن‌ها نه‌تنها چندین برابر خرجی که کرده بودند، پول به جیب زدند، بلکه برای خودشان صاحب سبک به حساب می‌آمدند، آن هم تنها با یک فیلم. مثل همیشه، شایعات فراوانی پیرامون فیلم شکل گرفت و خیلی‌ها می‌گفتند مثلاً یکی از بازیگران فیلم طی کار مُرده است و آن یکی ناپدید شده است و از این حرف‌ها.

اما گذر زمان چیز عجیبی‌ست. دیدن دو کارگردان سرخوش این فیلم متفاوت یعنی دانیل مایریک و ادواردو سانچز، که کنار پوستر فیلم‌شان دراز کشیده‌اند و ژست گرفته‌اند، هم جذاب است و هم کمی تلخ. تلخ از این جهت که این دو، بعد از آن پروژه، دیگر هیچ‌وقت به اوج نرسیدند و در دنیای سینما گم شدند. سانچز (سمت چپ تصویر) پرکارتر بود. او چند فیلم ترسناک ناموفق ساخت و سپس به تلویزیون رفت و اپیزودهایی از چند سریال مختلف را کارگردانی کرد. مایریک کم‌کار ماند و بیش‌تر در پشت صحنه به فعالیت ادامه داد. در نهایت هیچ‌کدام‌شان اسم و رسمی در سینما پیدا نکردند. آن‌ها با همان اولین فیلم‌شان در یادهای ما ماندگار شدند.