از میان فیلم‌ها؛ شماره‌ی سی‌وچهار

لنسکی (ایتان راک‌اوی) فیلمی‌ست درباره‌ی مِیر لنسکی یک گنگستر معروف و خطرناک که از زمان جوانی‌اش آدم‌کشی و غارت و کسب پول را سرلوحه‌ی زندگی‌اش قرار می‌دهد و با زورگویی و قدرت، کم‌کم خودش را تبدیل می‌کند به یکی از صاحب‌منصبان شهر. او که به دوران پیری رسیده، زندگی‌اش را برای دیوید استون (سم ورثینگتون) تعریف می کند. دیوید استون قرار است کتاب زندگی‌نامه‌ی او را بنویسد و از این طریق به پول‌وپله‌ای برسد. رویارویی لنسکی و دیوید نکته‌های زیادی برای دیوید دارد. شخصیت کاریزمای لنسکی با بازی فوق‌العاده‌ی هاروی کایتل روی دیوید که سرگشته و آشفته و بی‌پول به نظر می‌رسد، تأثیر می‌گذارد. لنسکی برخلاف دیوید، با وجود جنایت‌های زیادی که در طول زندگی‌اش انجام داده، بسیار آرام و منطقی و عمیق به نظر می‌رسد و گاهی حتی جمله‌های شاهکاری به او می‌گوید تا به دیوید درس زندگی بدهد. یکی از جمله‌های شاهکار او در طول مکالمه‌اش با دیوید این است: (بیشتر…)

کوتاه درباره‌ی چند فیلم؛ هشتادوچهار

۱

• نام فیلم: درخت گردو
• کارگردان: محمدحسین مهدویان
• محصول: ۱۳۹۸

قادر کارگر ساختمان است و همراه با زن و سه بچه‌اش در نواحی مرزی روزگار می‌گذارد تا این که یک روز هواپیماهای عراقی، بمب‌های شیمیایی‌شان را در اطراف محل زندگی آن‌ها خالی می‌کنند و خانواده‌ی قادر، همگی شیمیایی می‌شوند. قادر باید خانواده را به بیمارستان برساند و راه حلی پیدا کند…

بیرون کشیدن داستانی واقعی از دل جنایت‌هایی که طی جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد البته که خوب است اما پرسش این‌جاست که نشان دادن پوست‌های تاول‌زده و جسدهای بی‌جان و تدارک صحنه‌های اشک‌انگیز و حال‌به‌هم‌زن چه مزیتی دارد و به چه قیمتی؟ فیلم به جای شخصیت‌پردازی و تمرکز روی داستانش، چنان روی لحظه‌های اعصاب‌خردکن تمرکز کرده که از حد تحمل آدم خارج است. طبیعتاً به تصویر کشیدن این صحنه‌ها، زبردستی مهدویان را بیش از پیش نشان می‌دهد اما نهایت ماجرا چیست؟ این که این اتفاق‌ها با همین جزییات و قطعاً دردناک‌تر و هول‌انگیز در واقعیت هم پیش آمده، غیرقابل‌انکار است اما بازسازی موبه‌موی‌شان بدون این که در تاروپود شخصیت‌پردازی درست و داستان‌پردازی پروپیمان و ساختار حسابی جا خوش کند، چه اتفاق مهم و چه هنری است؟  (بیشتر…)

نیم‌نگاهی به فیلم تومان؛ یک اثر مهم

فیلم پرانرژی و دیوانه‌وار مرتضی فرشباف بار دیگر نشان می‌دهد که فیلم‌های پیشین او، مخصوصاً بهمن (اینجا) به‌درستی نوید کارگردانی درست و حسابی می‌داده است. تومان جهشی رو به جلو در کارنامه‌ی فیلم‌ساز جوانی‌ست که به‌خوبی می‌داند چه می‌خواهد نشان بدهد. تومان یک چالش تمام‌عیار در زمینه‌ی کارگردانی‌ست و چنان در این مورد کوبنده ظاهر می‌شود که کلیت فیلم مانند آواری روی سر مخاطب سنگینی می‌کند. زندگی پرفرازونشیب داود و دوستانش، که غرق پول و امکانات و قدرت می‌شوند، همگام با عوض شدن فصل‌ها، کم‌کم به مراحل خطرناکی می‌رسد. در سیر رو‌به‌انحطاط زندگی داود است که رنگ‌ها از بین می‌روند، سیالیت دوربین به سکون می‌رسد، همه‌جا تیره‌وتار می‌شود و چهره‌ها شکسته و بی‌روح به نظر می‌رسند. این‌که طی این روند روبه‌اضمحلال همه‌چیز از طراحی‌صحنه و لباس و گریم و دکوپاژ و بازی‌ها، در خدمت کلیت فیلم قرار می‌گیرند و مسیر را (برخلاف اکثر فیلم‌های سینمای ایران) گم نمی‌کنند، کار مهمی صورت گرفته است. (بیشتر…)

شماره‌ی ۷ مجله‌ی «فیلم امروز»

شماره‌ی جدید هم از راه رسید و من در این شماره یادداشتی نوشته‌ام بر فیلم عجیب‌غریب بره (والدیمار یوهانسون). فیلمی که کمتر به آن پرداخته شده اما یکی از بهترین‌های امسال است. طبعاً ابتدا پیشنهاد می‌کنم فیلم را ببینید و بعد اگر حوصه کردید، متن را بخوانید. در نهایت این‌که فیلم ببینید و «فیلم امروز» را همین امروز بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت داشتید بخوانید. ضرر ندارد.

.

فیلم‌ برتر ماه قبل

ـ اولین موکل من My First Client (یادداشت)

ستاره‌ها: ۳/۵ از ۵