شماره‌ی ۶ مجله «فیلم امروز»

این هم شماره‌ی جدید «فیلم امروز» با دو پرونده‌ی اساسی جذاب، یکی درباره‌ی سینمای کیانوش عیاری و دیگری درباره‌ی فیلم کوتاه پرسروصدای زالو که مدتی پیش، بهمن کیارستمی آن را در فضای مجازی منتشر کرد. البته این دو پرونده، تنها بخشی از محتویات پروپیمان این شماره هستند.

در این شماره، سه مطلب دارم؛ اولی یادداشتی‌ست درباره‌ی فتحعلی اویسی، مردی که بسیار دوستش می‌داشتم. در این نوشته سعی کرده‌ام مکنونات قلبی‌ام درباره‌ی این هنرمند فقید را افشا کنم. یادداشت دوم، در صفحه‌ای‌ست که شاید زین پس در هر شماره بخش ثابت مجله شود: «بازیگری». در این صفحه سعی خواهیم کرد، هر بار به یک یا دو بازیگر جدید و قدیم بپردازیم. برای شروع، درباره‌ی نرسی کرکیا نوشته‌ام؛ بازیگری قدیمی که گوشه‌ای از تاریخ سینمای ایران است. در این نوشته، سعی کرده‌ام به خصوصیات اخلاقی نرسی کرکیا، نقش‌هایی که بازی کرده و جزییات دیگر بپردازم. مطلب سوم من هم یادداشتی‌ست درباره‌ی فیلمی جدید از سینمای کره‌ی جنوبی با نام اولین موکل من (جانگ کئو ـ سونگ)؛ فیلمی تلخ و تأثیرگذار. باید دید.

در نهایت این‌که فیلم ببینید و «فیلم امروز» را همین امروز بخرید و مطالب من و دوستان را هم اگر فرصت داشتید بخوانید. ضرر ندارد.

.

فیلم‌های برتر ماه قبل

ـ پیدات کردم Seni Buldum Ya (یادداشت)

ستاره‌ها: ۳ از ۵

 

و (اینجا) درباره‌ی این فیلم‌های خوب و حتی عالی

ـ آسمان سرخ خونین (Blood Red Sky)

ـ  کُدا (CODA)

ـ خوک (Pig)

ـ اوه! مامان بزرگ من (Oh! My Gran)

ـ شارلاتان (Charlatan)

ـ  مقصر (The Culprit)

ـ نفرت (Wolyn)

ـ خدا بودن سخت است (Hard to Be a God)

ـ گنج سن جنارو (The Treasure of San Gennaro)

ـ  لک‌لک‌ها پرواز می‌کنند (The Cranes Are Flying)

ـ پس از مرد باریک (After the Thin Man)

 

خیلی بد، خوبه!؛ نگاهی به چند تا از بدترین پایان‌بندی‌های تاریخ سینمای ایران، بلکه حتی جهان!

• این نظرسنجی در شماره ۵ مجله «فیلم امروز» منتشر شده است
• رسم‌الخط این نظرسنجی برطبق رسم‌الخط مجله «فیلم امروز» تنظیم شده است

سینمای ایران مثل هر جای دیگری پر از فیلم بد است، اما شاید فرق مهمش با جاهای دیگر دنیا این باشد که پایان‌بندی‌های بیش‌تر فیلم‌های ما از بدترین پایان‌بندی‌هاست. یعنی حتی اگر فیلمی خوب هم پیش برود، نهایتاً در پایان‌بندی‌اش بند را به آب خواهد داد. این مشکلی‌ست که باعث شده فیلم‌های سینمای ما، حتی خیلی از خوب‌هایش در ذهن ماندگار نشوند. فیلم‌ها با شروع‌شان در ذهن نمی‌مانند، با پایان‌شان در ذهن می‌مانند و این نکته‌ای‌ست که سینمای ایران هیچ‌وقت به آن توجه کافی نشان نداده است. با این حساب تا دل‌تان بخواهد پایان‌بندی ضعیف در فیلم‌های ایرانی پیدا خواهید کرد و نوشتن مطلبی درباره بدترین پایان‌بندی‌های سینمای ما عین این است که در کارخانه ساخت سوزن، دنبال سوزن باشید. پس ملاک انتخاب‌های این نوشته، براساس حال‌وهوای خودم است؛ چند نمونه مختصر از بدترین‌هایی که یادم مانده، بابت‌شان خندیده‌ام، تفریح کرده‌ام و حتی سرحال شده‌ام. چون به قول انگلیسی‌ها که می‌گویند: «So bad,It’s Good»، گاهی چیزهای خیلی بد اسباب سرحال شدن را فراهم می‌آورند. پیشاپیش از فیلم‌سازان و بازیگران محترمی که در این مطلب به واسطه فیلم‌شان از آن‌ها یاد شده، عذرخواهی می‌کنم. خیلی از آن‌ها هنرمندان خوبی هستند که فیلم‌های ماندگاری نیز در کارنامه دارند اما بهرحال زندگی‌ست و هزارجور بالا و پایین. همه اشتباه می‌کنیم.

(بیشتر…)

نگاهی به فیلم پیدات کردم Seni buldum ya

•  بازیگران: سرکان کِسکین ـ بولنت امین یارار ـ نیهال یالچین ـ اِزگی مولا و…
• نویسنده فیلم‌نامه و کارگردان: رَها اِردم
• ۸۲ دقیقه؛ محصول  ۲۰۲۱؛ ترکیه
• ستاره‌ها: ۳ از ۵
• این یادداشت در شماره ۵ مجله «فیلم امروز» منتشر شده است
• رسم‌الخط این یادداشت بر طبق رسم‌الخط مجله «فیلم امروز» تنظیم شده است

 

فیلم‌سازی در یک گُله جا

 

فلک و کریم دو کلاه‌بردار هستند که از طریق یک نرم‌افزاری کامپیوتری به خانه‌های مردمی که در دوران قرنطینه به سر می‌برند، وارد می‌شوند. آن‌ها از مردم آتو دارند، آتویی مانند یک گناه عمدی یا خطایی سهوی در گذشته. تلاش این دو کلاه‌بردار این است که با نشان دادن خود در کسوت یک مرجع قانونی، به گناه‌کارها و خلاف‌کارها بفهمانند اگر پولی به حساب‌شان واریز کنند، پرونده‌شان سبک‌تر خواهد شد و دیگر کارشان به مراجع قانونی و کاغذبازی نخواهد کشید… (بیشتر…)

نظرسنجی بهترین پایان‌بندی‌ها

• این نظرسنجی در شماره ۵ مجله «فیلم امروز» منتشر شده است
• رسم‌الخط این نظرسنجی برطبق رسم‌الخط مجله «فیلم امروز» تنظیم شده است

.

در شماره ۵ «فیلم امروز» از نویسندگان و منتقدان درباره بهترین پایان‌بندی‌های فیلم‌های سینمای ایران نظرسنجی شد. من نیز بهترین فیلم‌­ها بر اساس پایان­‌بندی‌شان را بدون ترتیب برشمردم:

.

هشتمین روز هفته (حسین رجاییان، ۱۳۵۲)

تنها فیلم رجاییان، ساختار و سروشکل متفاوتی دارد. به عنوان مثال، تیتراژ ابتدایی دقایقی بعد از شروع داستان روی تصویر نقش می‌بندد و به عنوان مثالی مهم‌تر، در پایان‌بندی‌اش سه شکل متفاوت از برخورد جوان متجاوز (محسن سهرابی) با دختر (فرزانه تاییدی) را شاهد هستیم که فرمی تجربی به کلیت کار می‌بخشد. شاید یکی از عجیب‌ترین و جالب‌توجه‌ترین پایان‌بندی‌های کل تاریخ سینمای ایران! (بیشتر…)