فرستاده شده توسط
damoon در تاریخ تیر ۲۲, ۱۳۹۹ در
مطبوعات,
یادداشتهای متفرقه |
۶ دیدگاه | 6,509 بازدید
- این یادداشت در شماره ۵۷۲ مجله «فیلم» منتشر شده است
- رسمالخط این یادداشت بر طبق رسمالخط مجله «فیلم» تنظیم شده است
.
در گذشته هم معصوم نبودیم…
.
نگاه ما به گذشته غالباً با حسرت و آه و افسوس همراه است. «چی بودیم، چی شدیم»، «یاد گذشتهها بهخیر»، «آن وقتها چهقدر همهچیز سادهتر بود»، «قبلاً آدمها چهقدر صمیمیتر بودند» و دهها جمله مشابه دیگر برای رساندن این مفهوم که گذشتهها بهتر بود، به کار برده میشود. شاید گذشت زمان، حرکت به سمت پیری و مرگ مهمترین عاملی باشد که باعث میشود ما به سالهای قبل، حتی اگر به سن ما هم قد ندهد و مربوط به پدران و پدربزرگانمان باشد، نگاهی همراه با دلتنگی داشته باشیم و مدام حسرت بخوریم که «چه زود گذشت». احتمالاً این افکار مانند یک سازوکار دفاعی عمل میکنند تا با غرق شدن در آن، کمی با مرگ بازی کنیم. از سوی دیگر وقتی جنگ و آشوب و ناملایمتها و پیچیدگیهای زندگی امروز را میبینیم، به عقب برمیگردیم تا با تصور این که در گذشته چنین چیزهایی وجود نداشته یا کمتر وجود داشته، دردهایمان تسکین پیدا کنند.
وقتی پای سینما وسط میآید، عین همین ماجرا اتفاق میافتد؛ بارها از معصومانه بودن فیلمهای قدیمی شنیدهایم. بارها خواندهایم که فیلمفارسیها، ساده و بیآلایش و بیغلوغش بودند و شخصیتهای معصومی داشتند و خاصیتی داشتند که حالا دیگر فیلمهای امروزی ندارند. نمیخواهم منکر این حرفها بشوم اما آن قدرها هم که پیاز داغش را زیاد میکنیم، چنین نبوده است. (بیشتر…)
آخرین دیدگاهها